എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ അന്ന് തിങ്കളാഴ്ച ആയിരുന്നു. വളരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പുള്ള ഒരു സംഭവം ആണ്, അതുകൊണ്ട് ദിവസം കിറു കൃത്യമായി ഓര്‍ക്കുന്നില്ല. എന്നാലും എന്റെ ഓര്‍മ്മ തിങ്കള്‍ തന്നെ ആണെന്നാണ്. നല്ല മഞ്ഞുള്ള ഒരു തിങ്കള്‍. ഞാന് പുതപ്പൊക്കെ എടുത്തു പുതച്ചു നടക്കാന്‍ ഇറങ്ങി. വെറുതെ ..അല്ലാതെ പ്രത്യേകിച്ച് വല്ല്യ കാര്യമൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടല്ല. ഒരു തൊപ്പിയും തലയില്‍ വച്ച്, കാരണം, ഞാന് ഒരു പേര് കേട്ട ആളായത് കൊണ്ട് എല്ലാവരും ഓടി കൂടും, പിന്നെ എനിക്ക് ഒന്ന് തിരിയാന്‍ പോലും പറ്റില്ല. തൊപ്പി വച്ചാല്‍ ആരും അത്ര പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയില്ല. ഹോ ആ മഞ്ഞുള്ള രാവിലെ, മഞ്ഞെന്നു പറഞ്ഞാല്‍, ആ പ്രദേശം മുഴുവന്‍ വെള്ള പുതപ്പു ഇട്ടിരിക്കുവാന്നു തോന്നും, പക്ഷെ മരത്തിന്റെ ഒരൊറ്റ ഇല പോലും പൊഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. എന്തോരം പൂക്കള്‍ ആണെന്നറിയാമോ ആ മരങ്ങളില്‍. ഒരു മാവില്‍ നല്ല ചുവന്ന നല്ല വലിപ്പമുള്ള പൂക്കള്‍. എന്റെ മനസ്സില്‍ കൂടി ആ മാവില്‍ ഉണ്ടാകാന്‍ പോകുന്ന "മാങ്ങയെ" കുറിച്ചായിരുന്നു പിന്നെന്റെ ചിന്ത മുഴുവനും. കിളികള്‍ക്കെല്ലാം എന്ത്ടൊരു ആനന്ദം...അവരൊരു പാട്ട് പാടി. നല്ല ഈണത്തില്‍....പക്ഷെ "സംഗതികള്‍" എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു ആ പാട്ടില്‍. കുറെ നേരം അവരുടെ കൂടെ ഞാനും ഇരുന്നു പാട്ട് പാടി, കൈ കൊടുത്തു പിരിഞ്ഞു. പിന്നെ ഞാന് നടക്കുകയാണ്... ഒരു കാര്യം പറയാന്‍ മറന്നു പോയീ...ഞാന് പോകാന്‍ നേരം ആ കിളികള്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ടാണ്, അത്രയും തണുപ്പുണ്ടായിരിന്നിട്ടും ഞാന് തണുത്തു വിറച്ചു പോയീ. സന്തോഷം കൊണ്ടെന്റെ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന രോമങ്ങള്‍ എല്ലാം താഴെ ഇരുന്നു പോയീ. അവര് എന്നെ പറ്റി ഒത്തിരി കേട്ടിട്ടുണ്ട് എന്ന്. അതിപ്പോള്‍ എല്ലാ പേര് കേട്ട അല്ലുകള്‍ക്കും ആളുകള്‍ക്കും തോന്നുന്ന ഒരു വികാരമാണ് എനിക്കും ഉണ്ടായത്. ചിലപ്പോള്‍ നിങ്ങള്ക്ക് അങ്ങനെ തോന്നത്തില്ല. ആ പോട്ടെ എന്തായാലും, ഞാന് നടക്കുകയാണ്. ഒരു പതിനഞ്ച് കിലോ മീറ്റര് നടന്നു പത്തു മിനിട്ട് കൊണ്ട്.അതിപ്പോഴും എനിക്ക് പറ്റും. എന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. ഇതാരാ എന്റെ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നത്...ഹോ...എനിക്ക് വയ്യ...നമ്മുടെ സാക്ഷാല്‍ ജോര്‍ജ്ജ്, നിങ്ങള്ക്ക് അറിയത്തില്ലേ...ജോര്‍ജ്ജ് ബുഷേ.....അന്ന് അയാള് അമേരിക്കയുടെ പ്രസിടന്ടാ......എന്നെ കണ്ട ഉടനെ ഒരു ഷേക്ക്‌ ഹാണ്ടും, ഒരു കെട്ടി പിടിത്തവും....എന്നിട്ട് ഒരു ചോദ്യവും, എടാ നിന്നെ പറ്റി എന്നും ഞാന് പത്രത്തിലൊക്കെ വായിക്കുന്നുണ്ട്
.....എന്നാലും എന്റെ കൂട്ടുകാരാ നിന്നെ ഒന്ന് കാണാന്‍ പറ്റിയല്ലോ. സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ എനിക്ക് അവന്റെ കൂടെ നടക്കാന്‍ നാണം തോന്നി. കാരണം അവന്‍ ഒരു മുറി നിക്കറും ഇട്ട വന്നേക്കുന്നെ....നാണമില്ലാത്തവന്‍..... എന്നെ അവനു അവന്റ് വീട്ടില്‍ കൊണ്ട് പോയെ പറ്റൂ. പിന്നെ ഞാന് പറഞ്ഞു എന്നാല്‍ പോകാമെന്ന്....ഞങ്ങള്‍ പണ്ട് സ്കൂളില്‍ കാണിച്ച സല തോന്ന്യസങ്ങളും പറഞ്ഞു ചിരിച്ചു വീട്ടിലെത്തി. നല്ല ഒരു സദ്യ തന്നെ തന്നൂ. കപ്പ പുഴുങ്ങിയത്‌, കാന്താരി മുളക് ഉടച്ചതും .....ഇപ്പോഴും കൊതി വരുന്നൂ അതോര്‍ക്കുമ്പോള്‍....ഒരു ഉണക്ക മീന്‍ നന്നായി ചുട്ടതും ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് അയാളെ പോലെ അങ്ങനെ ഇരുന്നു സമയം കളയാന്‍ ഇല്ലല്ലോ...ഞാന് പറഞ്ഞു എടാ ഉവ്വേ....ഞാനെന്ന പോട്ടെ.....അവനും, അവന്റെ ഭാര്യയും ഒക്കെ ഒത്തിരി നിര്‍ബന്ധിച്ചു, ഒരു ദിവസമെങ്കിലും താമസ്സിച്ചിട്ടു പോകാന്‍. ഞാന് പറഞ്ഞു പിന്നെ ഒരിക്കല്‍ ആകാമെന്ന്. യാത്ര പറഞ്ഞു ഞാന് ഇറങ്ങി....ലാറ ഓടി വന്നെന്റെ കയ്യില്‍ പൊതി തന്നു....ഞാന് അത് വാങ്ങി. ഞാന് സാധാരണ ആരെന്തു സമ്മാനം തന്നാലും വാങ്ങാറില്ല...പക്ഷെ ലാറ തന്നപ്പോള്‍ ഞാന് അത് വാങ്ങിച്ചു കേട്ടോ. വീട്ടില്‍ ചെന്ന് അത് പൊതി അഴിച്ചു നോക്കിയപ്പോള്‍, ഒരു നല്ല നീല നിറത്തിലുള്ള ഒരു ബീ എം ഡബ്ലിയൂ കാര്‍....ഞാന് ഇപ്പോഴും അതാ ഉപയോഗിക്കുന്നത്. പക്ഷെ വീട്ടില്‍ ഇടാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് കൊണ്ട്, എന്ന് വച്ചാല്‍ സ്ഥലം ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട്, നമ്മുടെ അനില അംബാനിയുടെ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടിടും. രാവിലെ സവാരിക്ക് ഇറങ്ങും. ഇന്ന് രാവിലെ ജോര്‍ജ്ജ് വിളിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന് ഇത് പറഞ്ഞു...അവന്‍ ചോദിക്കുവാ, എടാ ഇത്രയും നാളായിട്ടും അത് നീ വിറ്റില്ലേ എന്ന്....ഞാന് പറഞ്ഞു..എടാ മോനെ ഇതാടാ സൌഹൃതം,,,,...ഞാന് അതെങ്ങനെ വിറ്റു കാശാക്കും...ഇല്ലെടാ അതെനിക്ക് പറ്റത്തില്ല.......സൌഹൃതം വിറ്റു എനിക്കെന്റെ വിശപ്പ്‌ അടക്കണ്ട എന്ന്. അവന്‍ ഒത്തിരി കരഞ്ഞു, അത് കേട്ടിട്ട്. നാളെ വിളിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
Friday, December 18, 2009
Friday, December 11, 2009
എന്റെ ആദ്യത്തെ ആകാശ യാത്ര....
സ്കൂളില്‍ അധ്യാപകന്‍ മേശപ്പുറത്തു വച്ച് കാണിച്ചു തന്ന ഗ്ലോബിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് കാണുന്ന ആഫ്രിക്കന്‍ ഭൂഘന്ടത്തെ കുറിച്ച് അന്നൊന്നും അത്ര ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. കാരണം ഞാന് ആഫ്രിക്കയില്‍ പോകാനോ?, എന്തിനു എന്റെ ഗ്രാമം വിട്ടു ഞാന് ദൂരെ പോകുമെന്ന് കരുതിയില്ല. 2002 ജനുവരി മാസ്സം 15 നു പടിഞ്ഞാറന്‍ ആഫ്രികയിലെ സിയറ ലിയോണില്‍ ചെല്ലുവാന്‍ വിളി വന്നപ്പോള്‍ മനസ്സിന്റെ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളില്‍ ഭയത്തിന്റെ നേരിപ്പോടെരിയുകയായിരുന്നു. കാരണം വിമാനത്തില്‍ കയറാന്‍ പേടിയാണ്. മനുഷ്യേനെ തിന്നുന്ന നാട്ടില്‍ പോകണം ...ഹോ...അങ്ങനെ ആ ദിവസ്സം വന്നു. മറക്കൂല ഞാന് ആ ദിവസ്സം. അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റു കുളിയും നനയും കഴിഞ്ഞു , സുന്ദര കുട്ടപ്പനായി ഒരുങ്ങി, ഒന്നുമറിയാതെ ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന ആദ്യത്തെ കണ്മണിയെ, തുരു തുരാ ഉമ്മ വച്ച്, കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ ഉപ്പു വെള്ളം തുടച്ചിട്ടു , പ്രീയതമക്കും ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തു, കോട്ടിന്റെ മുകളിലൂടെ കെട്ടി തൂക്കിയിട്ട നാടയില്‍ പിടിച്ചു ഒന്നൂടി നന്നായി വലിച്ചു മുറുക്കി, കാറില്‍ ചെന്ന് കയറി, ആ തണുത്ത ഉറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഡല്‍ഹിയുടെ വഴിയിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇടയ്ക്കിടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇനി ഈ വഴികളിലൂടെ വരാന്‍ പറ്റിയില്ലെങ്കില്‍ , ഒരിക്കല്‍ കൂടി കാണാനുള്ള മോഹം കൊണ്ട്. പാലം വിമാന താവളത്തിന് മുന്‍പില്‍ ഞാന് സഞ്ചരിച്ച കാറിന്റെ ചക്രങ്ങള്‍ തറയില്‍ ഉരഞ്ഞു നിന്നപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സിലാണ് അതിന്റെ പോറലുകള്‍ ഏറ്റത് എന്ന് ഇന്നും ഞാന് ഓര്‍ക്കുന്നു. കാറില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി.പെട്ടിയും തൂക്കി എടുത്തു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ച ഞാന് ഒരു നിമിഷം അന്തിച്ചു നിന്നു. എങ്ങോട്ട് പോകണം എന്നറിയാതെ. കുറെ പോലീസ്സുകാരും അവിടെ അവിടെ ആയി നില്‍ക്കുന്നു. പണ്ടേ പോലീസിനെ എനിക്ക് പേടിയാ. എന്താ എന്നറിയില്ല. ആളുകള്‍ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഒക്കെ നടക്കുന്നു. ഞാനും നടന്നു. കണ്ടു ഒരു കറുത്ത സാധനം , അതിലൂടെ പെട്ടികള്‍ കയറ്റി വിടുന്നു. അത് മറു വശത്ത് വന്നു നില്‍ക്കുന്നു ,യാത്രക്കാര്‍ അതെടുത്ത് ട്രോളിയില്‍ വച്ച് ഉരുട്ടി കൊണ്ട് പോകുന്നു. എന്റെ ആദ്യത്തെ അനുഭവം ആയതു കൊണ്ട് അവര് ചെയ്യുന്ന പോലെ ഞാനും ചെയ്തു. അങ്ങനെ അവസാനം ഭീമാരകാരനായ എത്യോപ്യന്‍ വിമാനത്തിന്റെ പടികള്‍ കയറുമ്പോള്‍ മനസ്സ് വീണ്ടും ഒന്ന് ഞരങ്ങി. കയറി ചെന്ന പാടെ ഒരു കറുത്ത ചെല്ലകിളി അവളുടെ പരു പരുത്ത ശബ്ദത്തില്‍ അവള് എന്തോ ഒന്ന് മുരണ്ടു. അവളുടെ മുഖത്ത് ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് എനിക്ക് മനസ്സിലായി എന്തോ നല്ല കാര്യമാണ് അവള് പറഞ്ഞത് എന്ന്. ഞാനും ചിരിച്ചു.
പോയി എന്റെ സീറ്റ്‌ നോക്കി ഇരുന്നു. എന്റെ പാവപ്പെട്ട "കരുണാ സനത്തില്‍" എന്തോ ഒന്ന് തടഞ്ഞതും, ചാടി എഴുന്നേറ്റു. ഒരു ബെല്ടിന്റെ അറ്റത്ത്‌ ഉള്ള സ്റീലിന്റെ ഒരു കൊളുത്ത്. ഹും...ഇതൊക്കെ ഇവളുമാര്‍ക്ക് ഇവിടേ വയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം കണ്ടുള്ളൂ , യാത്രക്കാര്‍ക്ക് ഇരിക്കെണ്ടതല്ലേ...എന്റെ മനസ്സില്‍ ക്ഷ, ന്നാ, അക്ഷരങ്ങള്‍ വള്ളിയും പുള്ളിയും ചേര്‍ത്ത് വന്നു. അമളി മനസ്സിലാകിയ ഞാന്, സീറ്റിലിരുന്നു അതെടുത്ത് കെട്ടി. അപ്പുറത്തെ ആള്‍ ചെയ്തത് കണ്ടിട്ടാണ് ഞാന് സംരംഭത്തിന് മുതിര്‍ന്നത് , അല്ലാരുന്നേല്‍ കാണായിരുന്നു . വലിച്ചു പറിച്ചു ദൂരെ എറിഞ്ഞേനെ. അല്ലാതെ എന്റെ അറിവിന്റെ കൂടുതല്‍ കൊണ്ടന്നുമല്ല അതെടുത്ത് കെട്ടിയത്. വിമാനം ആകാശത്തേക്ക് ഇപ്പം പറക്കും എന്ന് സ്പീകരില്‍ കൂടി വന്ന ശബ്ദം എനിക്കു അറിയാന്‍ വയ്യാത്ത ഭാഷയില്‍ ആണെന്ന് ആരാ പറഞ്ഞത്? ഞാന് അതെല്ലാം മനസ്സിലാകി. അന്നും ഞാന് ഇന്ഗ്ലീഷ്‌ അക്ഷരങ്ങള്‍ എല്ലാം കാണാതെ പറയുമായിരുന്നു . എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ അസൂയ തോന്നിയ നിമിഷം . ഉള്ളില്‍ അപ്പോഴും നേരിപ്പോടെരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു . എല്ലാവരും ഇരുന്ന പോലെ ഞാനും ഇരുന്നു. വിമാനത്തില്‍ ആദ്യമായി യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരാളെ പോലെ ഞാന് ഇരുന്നു, അല്ല അങ്ങനെ അല്ലെ..ഞാന് ആദ്യമായിട്ടാണ് വിമാനയാത്ര ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത്.
ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലെ ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമത്തില്‍, ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന ഞാന് , വള്ളി പൊട്ടിയ പ്ലാസ്റിക് ചെരുപ്പ് വട്ടത്തില്‍ കണ്ടിച്ചു വണ്ടിയുടെ വീല്‍ ഉണ്ടാക്കി കളിച്ച ഞാന്, ചിതലും , ചിലന്തിയും മത്സരിച്ചു വികൃതമാകിയ പത്തായ പുരയും, ചാണകം മെഴുകിയ മൂന്നാല് മുറികളില്‍ കഴിഞ്ഞ ഞാന്, പാള തൊപ്പിയും തലയില്‍ വച്ച് , കുട്ടിതോര്‍ത്തും ഉടുത്തു അതി രാവിലെ വയലിലേക്ക്‌ പോകുന്ന അപ്പന്റെ മുഖവും കണ്ടു വളര്‍ന്ന ഞാന് സായിപ്പിന്റെ ഭാഷയിലെ ചില അക്ഷരങ്ങള്‍ പറയാന്‍ പടിചെന്കില്‍ അഭിമാനം ഉള്ള കാര്യം തന്നെ ആണ്. വിമാനം പറക്കാന്‍ തയ്യാറായി. എന്റെ ആത്മാവും പറക്കാന്‍ തയ്യാറായി എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവത്തിനു, ഇത്രയും ചെണ്ട മേളം ഞാന് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? ഇല്ല. ഞാന് സീറ്റിന്റെ വശത്ത് അമര്‍ത്തി പിടിച്ചു, കണ്ണടച്ചിരുന്നു. മനസ്സില്‍ ഒരു ചോദ്യം " ഇതിപ്പോ താഴോട്ട് വീണാലോ? " ഉത്തരം ഇന്നും എനിക്കില്ല. ഞങ്ങള്‍ ആകാശത്ത് എത്തി . ഞാന് വിന്‍ഡോയില്‍ കൂടി താഴേക്കു നോക്കി , എന്റെ തെള്ളി പോയ കണ്ണ് വീണ്ടും തെള്ളി പുറത്തേക്കു വന്നു.
അപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് നല്ല ഉറക്കം വരുന്ന പോലെ തോന്നി. ചെവിയില്‍ കൂടി തീവണ്ടിയുടെ ചൂളം വിളി പോലെ ഉള്ള ശബ്ദവും. എല്ലാം എന്നെ തളര്‍ത്തി. എപ്പോഴോ ഞാന് ഉറങ്ങി പോയി. എസ്ക്യൂസ്മി സര്‍, ....ഒരു വിളി , അതോടൊപ്പം ഒരു ഞോണ്ടും. ഞാന് കണ്ണ് തുറന്നു, " ആഹാ ഇതാരാ, കറുത്ത മാലാഖ, പുഞ്ചിരി തൂകി കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി കശ പിശ പറയുന്നു......അതും ഹരിയാനയില്‍ ഞാന് വഴിവക്കില്‍ കണ്ട പോലെ ഒരു ഉന്തുവണ്ടിയുമായി വന്നു നില്‍ക്കുവല്ലിയോ.....ശ്ശോ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാന്‍ തന്നെ ഗ്രാമ വാസിയായ എനിക്ക് നാണം തോന്നി. ആ മാലാഖയുടെ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും അടിച്ച ഹൈ ക്ലാസ്സ്‌ പെര്‍ഫ്യൂം എന്റെ നാസാരന്ത്രങ്ങളെ മാത്രമല്ല, ശരീരത്തിനുള്ളില്‍ എത്ര കുഴലുകള്‍ ഉണ്ടോ അതെല്ലാം തുറന്നു.എനിക്ക് മതിപ്പു തോന്നി, ആ കറുത്ത "ചുന്ദരി" എന്നെ സര്‍ എന്ന് വിളിച്ചു, എടാ പോടാ കേട്ട് വളര്‍ന്ന ഞാന് പുളകിതനായി. സ്വാഭാവികമായും ഒരു തനി കേരളീയന് തോന്നുന്ന പോലെ ഒരു ചെറിയ പ്രണയത്തിന്റെ വല്ലരിയും പൂതുലഞ്ഞോ..എനിക്ക് മാത്രം. ഒരു ദിവസ്സം അവള് എത്ര പേരെ ഇങ്ങനെ സത്കരിക്കുന്നവള്‍ ആണെന്ന് ഈ വിഡ്ഢിയായ എനിക്കുണ്ടോ മനസ്സിലാവുന്നു.
പരിപ്പുവടയും, ചായയും, ബീഡിയും, ഓ സി ആര്‍ റമ്മും, ബാഗ്പൈപര്‍ വിസ്കിയും മാത്രം പരിചയമുള്ള എനിക്ക് , അവള് ഉന്ത് വണ്ടിയില്‍ കൊണ്ട് വന്ന പാനീയങ്ങളെ മനസ്സിലായില്ല, ചോദിക്കാനുള്ള സായിപ്പിന്റെ വ്യാകരണം എന്റെ കയ്യില്‍ സ്ടോക്ക് ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അവള് തൊട്ടു കാണിച്ച സാധനം തന്നെ ഞാന് " യേസ്" നീട്ടി മൂളി വാങ്ങിയപ്പോള്‍, "എസ്സും നോയും" പഠിച്ച നിമിഷത്തെ ഞാന് അറിയാതെ വാഴ്ത്തിപോയി. പിന്നെ ഞാന് ആകാശ പറവയായി, ഉരുണ്ടു വെളുത്തു കൂട്ടം കൂട്ടമായി ഉറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മേഘങ്ങളെ കണ്ടു, മേഘങ്ങള്‍ക്ക് മുകളില്‍ ഇനിയും സ്ഥലം ഉണ്ടെന്നു നേരില്‍ അറിഞ്ഞു. ചില സമയങ്ങളില്‍, നാട്ടിലെ കാളവണ്ടിയില്‍ സ്കൂളില്‍ പോയ സമയത്തെ ഓര്‍മ്മിക്കതക്ക വിധത്തില്‍ വിമാനം ഉലയുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ അല്പം ഭയം ഉള്ളില്‍ ഉള്ളത് വീണ്ടും പുറത്തു വരുമായിരുന്നു. കറുത്ത മാലാഖമാര്‍ കൊണ്ട് തന്ന പേരില്ലാത്ത ഭക്ഷണം കഴിച്ചപ്പോള്‍ , പ്ലേറ്റില്‍ ഇരുന്ന ഒരു റോസാപൂവും, അതിനടുത്ത് ഒരു കവറില്‍ വച്ച ടിഷ്യൂ പേപ്പറും കഴിക്കെണ്ടാതാണോ എന്ന സന്ദേഹം ഇല്ലാതില്ല. ഭാഗ്യത്തിനോ, നിര്‍ഭാഗ്യത്തിനോ ഞാന് അതില്‍ തൊട്ടില്ല. കാകനെ പോലെ ചരിഞ്ഞു നോക്കിയും, മിമിക്ര്കാരെ പോലെ അടുത്തിരിക്കുന്നവന്‍ കാണിക്കുന്ന വിക്രിയകള്‍ അതെ പടി പകര്‍ത്തി ഞാന് അബദ്ധങ്ങളില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു. അങ്ങനെ ഒന്നാമത്തെ ദിവസ്സം മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ട യാത്രകൊടുവില്‍ ഞാന് ഘാന എന്ന ആഫ്രിക്കന്‍ രാജ്യത്തില്‍ കാലു കുത്തി.
വിമാന കമ്പനിക്കാര്‍ ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു പേരെ , അതായത് ട്രാന്‍സിറ്റ്‌ യാത്രക്കാരെ ഒരു വാനില്‍ കയറ്റി ഒരു ഹോട്ടലില്‍ കൊണ്ട് പോകുന്നു. എനിക്ക് നാളെ രാവിലെ വീണ്ടും യാത്ര ആണല്ലോ. വിമാന താവളത്തില്‍ നിന്നും വെളിയില്‍ ഇറങ്ങിയ എനിക്ക് എന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. അംബര ചുംബികളായ സൌധങ്ങള്‍ മേഘങ്ങളെ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന രീതിയല്‍ തല ഉയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്നു. കറുത്ത രാജ്യത്തിനെ കുറിച്ച് ഉള്ള എന്റെ സങ്കല്‍പ്പങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു മാറ്റം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു കൂടി ഞങ്ങളുടെ വാഹനം മുന്നോട്ടു പോയി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വാഹനത്തില്‍ ഞാന് പ്രായമുള്ള ഇന്ത്യാക്കാരനെ കണ്ടു. ഞാന് ഹിന്ദിയില്‍ അദ്ദേഹത്തോട് ഒരു ചോദ്യ ശരം വിട്ടു. ഇന്ത്യാക്കാരന്‍ ആണോ എന്നറിയാനുള്ള എന്റെ വിദ്യ, ആപ് ഇന്ത്യ സെ ഹേ ക്യാ? ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ, അയാള് ഇന്ത്യക്കാരന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന് ചോദിച്ച ഭാഷയ്ക്ക് എന്ത് പ്രസക്തി. വിട്ട ശരം അതെ പോലെ തിരിഞ്ഞു പാഞ്ഞു വന്നു "യേസ്", ദൈവമേ കുഴഞ്ഞോ, ഞാന് ചോദിച്ച ഭാഷയില്‍ ഇയാള്‍ എന്താ മറുപടി തരാത്തത്. ഇനി ഗ്രഹപിഴയ്ക്ക് അയാള് അന്ഗ്രെജി മാത്രമേ പറയുക ഉള്ളൂ എങ്കില്‍ ഞാന് എന്റെ "എ, ബി, സി, ഡി, കൊണ്ടെന്തു ചെയ്യും. വിട്ടില്ല ഞാന് ...വീണ്ടും നമ്മുടെ ഹിന്ദിയില്‍ ചോദിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. അവസാനം അയാള് ഇന്ഗ്ലീശും , ഹിന്ദിയും ചേര്‍ത്ത് വച്ച് മറുപടി തന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ആ മനുഷ്യന്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ ഒരു യൂനിവേഴ്സിറ്റിയിലെ പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ ആണ്, അദ്ദേഹം രണ്ടു വര്‍ഷത്തെ ലീവും എടുത്തു യു എന്നില്‍ ജോലിക്ക് പോകുന്നു. എവിടെ??? ഞാന് പോകുന്ന അതെ സ്ഥലത്ത്. ഞാന് അദ്ദേഹത്തോട് കൂടി. ഞങ്ങളുടെ വണ്ടി ടാര്‍ ഇട്ട റോഡില്‍ നിന്നും തിരിഞ്ഞു, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളില്‍ ഞാന് കണ്ട എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ പോലെ കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞ വഴിയോരത്ത് കൂടെ ഞങ്ങടെ യാത്ര. എത്ര മനോഹരം. അവിടുത്തെ ഹരിതാഭമായ കാഴ്ച കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ കുളിര്‍മ്മ നല്‍കി. റോഡിന്റെ രണ്ടു സൈഡിലും പുല്ലുകള്‍ വളര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു. ചെമ്മണ്‍ പാത. ഡല്‍ഹിയിലെ നഗര വീഥിയില്‍ നിന്നും ഉയര്‍ന്നു വന്ന കറുത്ത പുക വലിച്ചു മൂക്കില്‍ കേറ്റാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ആറു വര്ഷം കഴിഞ്ഞില്ലേ...ഇന്നിതാ ഞാന് പച്ച മണ്ണിന്റെ മണം ആവോളം ആസ്വതിക്കുന്നു. പൊതുവേ ഒരു പ്രകൃതി സ്നേഹിയായ എനിക്ക് ഇതില്‍ പരം എന്ത് വേണം. വൈകുന്നേര സമയമായത് കൊണ്ട് അങ്ങകലെ കുന്നിന്‍ മുകളില്‍ മറയാന്‍ പോകുന്ന സൂര്യന്റെ ഞങ്ങടെ വണ്ടി ഏതോ ഒരു സ്ഥലത്ത് കൊണ്ട് നിര്‍ത്തി, മുന്നില്‍ കണ്ടത് വലിയ ഒരു ഗേറ്റ്, ചുറ്റും വലിയ മതിലുകള്‍. ഇരു വശത്തെയും ഗേറ്റുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തിനു വഴി ഒരുക്കി തന്നു. ഒരു കറുത്ത "മുട്ടാളന്‍" സല്യൂട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് ഒരു വശത്തു നില്‍ക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി, ഡ്രൈവര്‍ ഞങ്ങളുടെ ബാഗുകള്‍ എല്ലാം എടുത്തു പുറത്തു വച്ച്. രണ്ടു മൂന്നു കാപിരികള്‍ വന്നു അതെടുത്ത് വലിച്ചു കൊണ്ട് ഹോടലിനകതെക്ക് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പുറകെയും. വലിയ ഒരു ഹോട്ടല്‍, എന്റെ ഭാഷയില്‍ അതിനു ഞാന് കൊട്ടാരം എന്ന് പറയും. കാരണം ഡല്‍ഹിയിലും, ഹരിയാനയിലും, ഇടുങ്ങിയ മുറികളില്‍ വാസ്സം ചെയ്ത ഞാന് അതിനെ അങ്ങനെ വിളിച്ചില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ വിവരക്കേട്..അല്ലാതെന്തു പറയാന്‍. മുറിയില്‍ പോയി കുളിച്ചു വന്നു ഞാന് വെളിയില്‍ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിന്റെ (ഇന്നത്തെ കേരളമല്ല, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളിലെ കേരളം) തനി സ്വരൂപമായ ആ ദേശത്തിന്റെ ഭംഗി വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ എനിക്ക് വാക്കുകള്‍ ഇല്ല. പ്രോഫ്ഫസ്സരും വന്നു എന്റെ കൂടെ വെളിയിലേക്ക്. അദ്ദേഹം എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ചറിഞ്ഞത് പോലെ എന്നോട് പറഞ്ഞു...നമുക്ക് ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വന്നാലോ. എന്റെ സന്തോഷം അതിര് വിട്ടു. ഒറ്റയ്ക്ക് വെളിയില്‍ നടക്കാന്‍ പോകാന്‍ പേടിച്ചിരുന്ന എനിക്കൊരു കൂട്ട്. ഞങ്ങള്‍ ആ ചെമ്മണ്‍ വഴിയിലൂടെ നടന്നു. ചെറു കല്ലുകള്‍ കാലില്‍ തട്ടുന്നു. എത്ര മനോഹരമായി ആ നാടിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിക്കാന്‍ പറ്റിയെന്നോ? ഞങ്ങള്‍ തിരികെ ഹോട്ടലില്‍ വന്നു.നാളെ ഞാന് സീയര ലിയോനിലേക്ക് ...... സ്വര്‍ണ പ്രഭയും കൂടി ആയപ്പോള്‍ എന്റെ ആഹാരം കുശാല്‍. ഞങ്ങടെ വണ്ടി ഏതോ ഒരു സ്ഥലത്ത് കൊണ്ട് നിര്‍ത്തി, മുന്നില്‍ കണ്ടത് വലിയ ഒരു ഗേറ്റ്, ചുറ്റും വലിയ മതിലുകള്‍. ഇരു വശത്തെയും ഗേറ്റുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തിനു വഴി ഒരുക്കി തന്നു. ഒരു കറുത്ത "മുട്ടാളന്‍" സല്യൂട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് ഒരു വശത്തു നില്‍ക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി, ഡ്രൈവര്‍ ഞങ്ങളുടെ ബാഗുകള്‍ എല്ലാം എടുത്തു പുറത്തു വച്ച്. രണ്ടു മൂന്നു കാപിരികള്‍ വന്നു അതെടുത്ത് വലിച്ചു കൊണ്ട് ഹോടലിനകതെക്ക് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പുറകെയും. വലിയ ഒരു ഹോട്ടല്‍, എന്റെ ഭാഷയില്‍ അതിനു ഞാന് കൊട്ടാരം എന്ന് പറയും. കാരണം ഡല്‍ഹിയിലും, ഹരിയാനയിലും, ഇടുങ്ങിയ മുറികളില്‍ വാസ്സം ചെയ്ത ഞാന് അതിനെ അങ്ങനെ വിളിച്ചില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ വിവരക്കേട്..അല്ലാതെന്തു പറയാന്‍. മുറിയില്‍ പോയി കുളിച്ചു വന്നു ഞാന് വെളിയില്‍ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിന്റെ (ഇന്നത്തെ കേരളമല്ല, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളിലെ കേരളം) തനി സ്വരൂപമായ ആ ദേശത്തിന്റെ ഭംഗി വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ എനിക്ക് വാക്കുകള്‍ ഇല്ല. പ്രോഫ്ഫസ്സരും വന്നു എന്റെ കൂടെ വെളിയിലേക്ക്. അദ്ദേഹം എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ചറിഞ്ഞത് പോലെ എന്നോട് പറഞ്ഞു...നമുക്ക് ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വന്നാലോ. എന്റെ സന്തോഷം അതിര് വിട്ടു. ഒറ്റയ്ക്ക് വെളിയില്‍ നടക്കാന്‍ പോകാന്‍ പേടിച്ചിരുന്ന എനിക്കൊരു കൂട്ട്. ഞങ്ങള്‍ ആ ചെമ്മണ്‍ വഴിയിലൂടെ നടന്നു. ചെറു കല്ലുകള്‍ കാലില്‍ തട്ടുന്നു. എത്ര മനോഹരമായി ആ നാടിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിക്കാന്‍ പറ്റിയെന്നോ? ഞങ്ങള്‍ തിരികെ ഹോട്ടലില്‍ വന്നു.നാളെ ഞാന് സീയര ലിയോനിലേക്ക് ......
രാത്രി ഭക്ഷണം എന്താണ് എന്ന് വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുകയാണ് ഞാന്. റൂമിന് പുറത്തെ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു. ആരെയും കാണുന്നില്ല. പിന്നെയും റൂമില്‍ കയറി വാതില്‍ അടച്ചിരുന്നു. വിശപ്പിന്റെ വിളി മൂലം റൂമിലെ ആഹാര പാനീയങ്ങള്‍ തണുപ്പിച്ചു വയ്ക്കുന്ന യന്ത്രത്തിന്റെ വാതില്‍ തുറന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍, ചെറിയ കുപ്പികളില്‍ വച്ചിരിക്കുന്ന പല തരം മദ്യങ്ങള്‍. കുറെ കവറുകളില്‍ നാടന്‍ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കൊറിക്കാനുള്ള വകയും , രണ്ടു കുപ്പി വെള്ളവും. എന്നും വെള്ളമടി ശീലമാക്കിയ എനിക്കിനി ആനന്ദലബ്ദിക്കിനി എന്ത് വേണം. പക്ഷെ പൈസ കൊടുക്കണോ, വേണ്ടയോ എന്നറിയില്ല. നൂറ്റി അമ്പതു അമേരിക്കന്‍ പച്ച കൈയ്യിലുണ്ട്‌. പക്ഷെ തികയുമോ എന്നറിയില്ല. എന്തും വരട്ടെ എന്ന് തന്നെ കരുതി. ചെറു കുപ്പികള്‍ രണ്ടെണ്ണം എടുത്തു ഗ്ലാസില്‍ ഒഴിച്ച് വെള്ളവും ഒഴിച്ച് ഒരൊറ്റ വലിയും, അതിനോടൊപ്പം ചിറി ഒന്ന് തുടച്ചു. വലിക്കാന്‍ സിഗരട്ട് ഇല്ല, ആ കശ്മലന്മാര്‍ ഡല്‍ഹി വിമാനത്താവളത്തിലെ, കഴുകന്മാര്‍ എടുത്തു മാറ്റിയത് കൊണ്ട്. ഒന്ന് വീശി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാനും, പട്ടണവാസിയായി, പരിഷ്കാരിയായി മാറി. ഇന്ഗ്ലീഷ്‌ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നും താനേ ഒഴുകി എത്തി. ഇന്ഗ്ലീഷിന്റെ കടക്കല്‍ കത്തി വച്ചതില്‍ ഇന്നും എനിക്ക് അഭിമാനം ഉണ്ട്. താഴെ പോയി ഇന്ഗ്ലീഷില്‍ തന്നെ സിഗരട്ട് ചോദിച്ചു. ഇല്ല എന്ന ഉത്തരം കേട്ട് ഞാന് വിഷമിച്ചു പോയി, പക്ഷെ മൂലയ്കുള്ള കൌണ്ടറില്‍ ഇരിക്കുന്ന കറുത്ത മുത്ത്‌ എന്നെ സഹായിച്ചു. അവള് ആരെയോ വിളിച്ചു, ഒരു കാപ്പിരി ഓടി വന്നു. എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും രണ്ടു അമേരിക്കന്‍ പച്ച വാങ്ങി, ഒരു ഡോളര്‍ സിഗരറ്റിനും, ഒരു ഡോളര്‍ തീപ്പെട്ടിയ്ക്കും. അഭിമാനം ഞാന് ഒട്ടും വിട്ടു കളയാതെ രണ്ടു ഡോളര്‍ എടുത്തു നീട്ടി. അഞ്ചു മിനിട്ടുകള്‍ക്ക് ശേഷം കാപിരി എനിക്ക് വലിക്കാനുള്ള വകയും, അത് കൊളുതാനുള്ള വകയും കയില്‍ വച്ച് തന്നു. അന്തസ്സായി ഒരു താങ്ക്സും പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പ്രൊഫ്ഫെസ്സര്‍ ഇറങ്ങി വരുന്നു, എന്നോട് ചോദിച്ചു വല്ലതും കഴിച്ചോ, ഞാന് പറഞ്ഞു ഇല്ല, എന്നാല്‍ വാ എന്ന് പറഞ്ഞു ആദേഹം എന്നെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പോയി, അവിടുത്തെ രെസ്റൊരന്റില്‍ ഇരുന്നു. പ്രധാന വിഷയം ഇവിടെ ആണ്. നാട്ടില്‍ കപ്പയും മീനും, ചോറും സാമ്പാറും അടിച്ചു നടന്ന ഞാന് ഇവിടെ എന്ത് കഴിക്കും. എങ്ങനെ കഴിക്കും. വേറൊരു കാപ്പിരി കിളിപെണ്ണ് ഒരു വലിയ പുസ്തകം എനിക്കും തന്നു , ആ കെളവന് പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ക്കും കൊടുത്തു. അയാള് കിട്ടിയ പാടെ അത് വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാനും പതുക്കെ തുറന്നു നോക്കി. ഫ്രെഞ്ചില്‍ കുറെ കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിയിക്കുന്നു. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. ആ കെളവന് ഭക്ഷണം എന്ന് കേട്ടപോഴെ ഭ്രാന്തായി എന്ന തോന്നണേ....എന്റെ മിമിക്രി വിദ്യ ഞാന് അവിടെയും പ്രയോഗിച്ചു. വേറെ മാര്‍ഗ്ഗം ഇല്ലഞ്ഞിട്ട. അടുത്തിരുന്ന ഒരു ആള്‍ ഉരുളകിഴങ്ങ് ഫ്രൈയും, വേറെ എന്തോ ഒരു സാധനവും, ഇറച്ചി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു, കഴിക്കുന്നു. ഞാനും ഉരുളകിഴങ്ങ് ഫ്രൈ ചോദിച്ചു. ചെല്ലകിളി ചോദിച്ചു വേറെ എന്ത് വേണം അതിന്റെ കൂടെ...ഞാനൊരു മീന്‍ പറഞ്ഞു. കുറെ ഏറെ നേരം കഴിഞ്ഞു അവള് വലിയ ഒരു പാത്രത്തില്‍ ഞാന് പറഞ്ഞ സാധനങ്ങള്‍ എത്തിച്ചു. എന്നെകാള്‍ വലുപ്പമുള്ള ഒരു മീന്‍ , അതിന്റെ രൂപത്തിനൊന്നും യാതൊരു മാറ്റവും വരാതെ അതെ പോലെ തന്നെ തലയും, വാലും, ചിറകും എല്ലാം ഉള്ളത് ചുട്ടു കൊണ്ട് വന്നിരിക്കുന്നു. ആരും അവിടെ കൈകൊണ്ടു വാരി കഴിക്കുന്നില്ല.അപ്പോള്‍ ഞാന് മാത്രം എങ്ങനെ കഴിക്കും. ആ പെണ്ണ് തന്ന "പിച്ചാത്തി" ഞാന് കയ്യിലെടുത്തു.......ഫോര്‍ക്കും എടുത്തു, പിന്നെ ഒരു പണി ആയിരുന്നു..എന്റെ അമ്മോ....അവിടിരുന്ന സകലരും എന്നെ നോക്കി....എനിക്കവരുടെ നോട്ടമല്ല പ്രശനം, എന്റെ വയറ്റിലെ "കത്തല്‍" അടക്കണം എന്നതാണ്. കുറെ ഏറെ മീനും ഉരുളകിഴങ്ങിന്റെ കഷണങ്ങളും ബാക്കി വന്നു എന്നുള്ളത് സത്യമാണ്. ഞാന് എഴുന്നേറ്റു പോയി റൂമില്‍ ചെന്ന് കിടന്നു. വെളുപ്പിനെ ഫോണ്‍ അലറി വിളിച്ചു എന്നെ ഉണര്‍ത്തി. ഞാന് ഹലോ പറഞ്ഞു. അപ്പുറത്ത് നിന്നുള്ള ശബ്ദത്തിന്റെ ഉടമ പറഞ്ഞു കാര്‍ റെഡി.....ഞാന് പറഞ്ഞു ഫൈവ് മിനിട്ടു. ഞങ്ങടെ സംഭാഷണം ഇവിടെ തീര്‍ന്നു. ഞാന് പെട്ടെന്ന് കുളിച്ചു റെഡി ആയി താഴെ വന്നപ്പോള്‍ , എല്ലാവരും എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു .ആ നല്ല തണുപ്പുള്ള വെളുപ്പന്കാലത്ത് ഞാന് എന്റെ കോട്ടിനെ സ്തുതിച്ചു , അതിട്ടു തന്നെ വിദേശത്തേക്ക് പോയാല്‍ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞ എന്റെ കുഞ്ഞമ്മക്കും സ്തുതി. ഇപ്പോള്‍ വണ്ടിയില്‍ ഞങ്ങള്‍ മൂന്നു യാത്രക്കാര്‍, ഒരു വെള്ളക്കാരി വല്യമ്മ, ഞാന് , പിന്നെ "കെളവന്" . എനിക്കയാളോട് വെറുപ്പ്‌ തോന്നി. സഹായിക്കാന്‍ മനസ്സില്ലാത്തവന്‍ ആണ്, അയാള്‍ക്ക്‌ നടക്കാന്‍ പോകണമായിരുന്നു, അതിനെ എന്നെ കൂടെ കൂട്ടി, ആഹാരത്തിന്റെ മുന്നിലിരുന്നപ്പം എന്നെ മറന്നു പോയി. രാവിലെ പോകാന്‍ സമയത്ത് എന്നെ ഒന്ന് വിളിക്കണേ എന്ന് പറഞ്ഞു, അയാള് അത് ചെയ്തില്ല. പോട്ടെ, അയാള് രണ്ടു വര്‍ഷത്തേക്ക് ജോലിക്ക് പോകുവല്ല്യോ, പക്ഷെ ആറ് മാസ്സം തികയുന്നതിനു മുന്‍പ് തന്നെ അയാളുടെ ജോലി പോയി.
ഞങ്ങളുടെ വണ്ടി പതിയെ കുണുങ്ങിയും, ചിലപ്പോള്‍ തുള്ളി ചാടിയും മുന്നോട്ടു നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു. നേരം വെളുത്തിട്ടില്ല, നല്ലത് പോലെ, കുറെ കറുത്തവര്‍ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും, എന്തൊക്കെയോ പാണ്ട കെട്ടുകളും ചുമന്നു കൊണ്ട് പോവുകയും, വരുകയും ചെയ്യുന്നത് ഞാന് കണ്ടു. കണ്ട കാഴ്ചയില്‍ വിഷമം തോന്നിയത്, കുറെ കുഞ്ഞു മക്കള് കന്നാസില്‍ വെള്ളം ചുമന്നു കൊണ്ട് പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍. വണ്ടിയുടെ ചക്രങ്ങള്‍ കല്ലില്‍ ഉരയുന്ന ശബ്ദവും, വണ്ടിയുടെ വല്ലാത്ത കുലുക്കവും, അലോസരപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും, വെളുപ്പന്കാലത്തെ മനോഹാരിതയെ ഞാന് രസിക്കുകയായിരുന്നു. ഒപ്പം മൂന്നാമത്തെ വിമാനത്തില്‍ കയറാന്‍ പോകുന്ന ത്രസിപ്പിക്കുന്ന രംഗങ്ങളും മനസ്സില്‍ കൊള്ളിയാന്‍ പോലെ മിന്നുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ഘാന വിമാനത്താവളത്തില്‍ എത്തി. വീണ്ടും പല പരിശോധനകള്‍, എന്തിനു ഏറെ, കഷ്ടപ്പെട്ട് വലിച്ചു കെട്ടി ഒപ്പിച്ചു വച്ച എന്റെ ഷൂ വരെ അഴിച്ചു നോക്കി ""അതില്‍ അണു ബോംബ് ഉണ്ടോന്നു""!!!!, കഴിഞ്ഞു എന്റെ സ്വപ്ന വണ്ടിയിലേക്ക് കയറുമ്പോള്‍, ഞാന് ഒരു കാപ്പിരി മൊന്ച്ചത്തിയെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. അല്ല അങ്ങനെ അല്ലെ വരൂ, കരി വണ്ടിയില്‍ കരിയല്ലാതെ പൊന്ന് വരുമോ? എന്റെ സകല പ്രതീക്ഷകളും തെറ്റിച്ചു കൊണ്ട് അതാ നില്‍ക്കുന്നു ഒരു സ്വര്‍ണ മുടിക്കാരി. അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഞാന് ഒരു ആകര്‍ഷണം കണ്ടു. ഭൂമിയുടെ ആകര്‍ഷണ വലയം പോലെ ഞാനും ആകര്‍ഷണത്തില്‍ പെട്ട് പോയോ? അവളുടെ കണ്‍ പീലികള്‍ വളഞ്ഞു മുകളിലേക്ക് നില്‍ക്കുന്നു. നല്ല ആകര്‍ഷണീയത ഞാന് അവളില്‍ കണ്ടു. അവളുടെ ഏറ്റവും ആകര്‍ഷണീയത അവളുടെ പൂച്ച കണ്ണില്‍ ആണോ, അതോ പണ്ട് ഞാന് പ്രേമിച്ച "പൂച്ചകണ്ണി" എന്റെ മനസ്സില്‍ ഓടി എത്തിയതോ? അവളുടെ ചിരിയും, ചിരിയോടു കൂടിയ വണക്കവും, അതോടൊപ്പം എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും, ബോര്‍ഡിംഗ് പാസ്സിന്റെ മുറിച്ചെടുത്ത ഒരു ഭാഗത്ത് നോക്കി, പറഞ്ഞത് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. "എടൊ തന്റെ സീറ്റ്‌ ആ ഭാഗത്താണ് എന്ന്....." ഞാന് പുന്ചിരിയോടും, അതിലേറെ പുളകിതനായും, ....നിങ്ങള്‍ ചോദിക്കും എന്തിനാ പുളകിതന്‍ ആയതു എന്ന്, കൊച്ചു കേരളത്തിലെ സാധാരണക്കാരന്‍ ആയ എന്റെ വിരലില്‍, ആ വെള്ളക്കാരി പൂച്ച കണ്ണിയുടെ വിരളുകള്‍, അതും ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ഒരു വെള്ള "വിരള്‍" ഉരസ്സിയപ്പോള്‍ ഞാന് പിന്നെ എന്താണ് ആകേണ്ടത്..പറയൂ..നിങ്ങള്‍ തന്നെ പറയൂ....
ഞാന് പോയി സീറ്റിലിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് പ്രയാസ്സം ഒന്നും ഇല്ല , കാരണം ഞാന് രണ്ടു ആകാശ വണ്ടികളില്‍ യാത്ര ചെയ്തത് കൊണ്ട് അല്പം എക്സ്പീരിയന്‍സ്സു കിട്ടി. "ദേ ആ കെളവന് പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ക്കും എന്റെ അടുത്ത് തന്നെ സീറ്റ്‌". പിന്നെയും ആകാശത്തേക്ക് ഊളിയിട്ടു ഇരമ്പലോടെ പോകുന്നു എന്റെ ആകാശ വണ്ടി. ഇവിടെയും എന്തൊക്കെയോ തിന്നാനും, കുടിക്കാനും കിട്ടി..ഇവിടെ ഞാന് എന്റെ എക്സ്പീരിയന്‍സ്സു ഉപയോഗിച്ച്, ഒരു ബീയര്‍ ചോദിച്ചു വാങ്ങി. പുരോഗമനം എന്നില്‍ ഉണ്ടായി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ. എന്റെ മനസ്സില്‍ ആ "ആകാശ കന്യക" എപ്പഴും എന്തെങ്കിലും കൊണ്ട് തന്നോണ്ട്‌ ഇരിക്കണേ എന്നായിരുന്നു വിചാരം. അവള് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പോകുമ്പോള്‍ ഞാന് അവളെ തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു. എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ പാലത്തിന്റെ കൈവരിയില്‍ ഇരുന്നു പെണ്‍ കുട്ടികളെ നോക്കി വെള്ളമിറക്കിയ ഞാന് ആകാശത്ത് വച്ച് വെള്ളം കുടിക്കുന്നു. എത്ര മനോഹരം. സമയത്തിന്റെ ഒരു വിവരവും എനിക്കില്ല. കാരണം സമയ വ്യത്യാസ്സം..... അങ്ങനെ എന്റെ ആകാശ വണ്ടി സീയെര ലിയോണ്‍ എന്ന രാജ്യത്ത് ചക്രങ്ങളെ ഉരച്ചു പറിച്ചു നിന്നു. വിമാനത്തില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയ ഞാന് അന്തിച്ചു പോയി. ഒരു കാലി തൊഴുത്ത് പോലെ ഉള്ള ഒരു സ്ഥലം..ഇത് വിമാന താവളമോ? ദൈവമേ ഞാന് ഇതെവിടെ എത്തി? നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ഒരു ദേശത്തിന്റെ അവശിഷ്ടം ആണത് . കത്തി പോയ ഒത്തിരി കെട്ടിടങ്ങള്‍. ആ കെട്ടിടങ്ങളുടെ അവശേഷിച്ച ഭിത്തികളില്‍ ഒരു പാട് ദ്വാരങ്ങള്‍. അതാണ്‌ അവിടുത്തെ ഇന്റര്‍ നാഷണല്‍ വിമാന താവളം. സ്ഥലത്തിന്റെ പേര് "ലുങ്കി" . ലുങ്കി വിമാന താളത്തില്‍ നിന്നും വീണ്ടും എനിക്ക് യാത്ര ഉണ്ട്. ഹെലികോപ്ടറില്‍. ഞാന് പോയി ടിക്കെറ്റ്‌ എടുത്തു. ഇരുപതു ഡോളര്‍. അവര് എനിക്ക് ഒരു ചെറിയ "തടി കഷണം" തന്നു. അതാണ്‌ അവരുടെ ടിക്കറ്റ്‌. ഞാന് ആ തടി കഷണവും പൊക്കി പിടിച്ചു അടുത്ത് കണ്ട ഹെലികൊപ്ടരിലേക്ക് കയറാന്‍ പോയി. വലിയ മൂന്നു വിമാനങ്ങളില്‍ കയറി യാത്ര ചെയ്തു വന്ന എന്റെ സകല ധാരണകളെയും തെറ്റിച്ചു കൊണ്ട്, ഹെലികൊപ്ട്ടരിനുള്ളില്‍, ഞാന് താഴെ ഇട്ടിട്ടുള്ള മര പലകയില്‍ ഇരുന്നു അഞ്ചു മിന്ട്ട് യാത്ര ചെയ്തു, ഫ്രീടൌണ്‍ എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക്. അതാണ്‌ ആ രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം. നല്ല മനോഹരമായ പ്രകൃതി രമണീയമായ, സ്ഥലത്ത് കാലു കുത്തുമ്പോള്‍, ഒരു പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി. റിബലുകളുടെ ആക്രമണത്തില്‍, അനേകം ആളുകളുടെ, പിഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കൈയും കാലും വെട്ടിയെടുത്തും, സ്ത്രീകളുടെ മാറ് മുറിച്ചും, പതിനായിരങ്ങളെ വെട്ടിയും, നിഷ്ട്ടൂരമായും, അതി ക്രൂരമായും, കൊലപ്പെടുത്തിയും, താണ്ഡവമാടിയ , അതില്‍ വിജയം കണ്ടു എന്നഭിമാനിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം ക്രൂരന്മാരുടെ ചെയ്തികളില്‍, നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ആ രാജ്യത്തിന്റെ തെരുവീഥികളില്‍, മൂന്നും, നാലും അഞ്ചും വയസ്സുള്ള കുട്ടികള്‍ ഒരു പാത്രത്തില്‍, തേങ്ങ, കപ്പ എന്നിവ വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ട് വില്‍ക്കാന്‍ പണി പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ കണ്ടപ്പോള്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞില്ല എങ്കില്‍ ഞാന് ഒരു മനുഷ്യ ജന്മമോ? പിന്നെ എന്റെ സ്വാര്‍ഥത നിറഞ്ഞ മനസ്സില്‍ തോന്നിയതോ, ഒന്ന് ചീഞ്ഞില്ലെന്കില്‍ മറ്റൊന്നിനു വളമാകില്ലല്ലോ.ഒരു കാപിരി വന്നു എന്റെ കയ്യില്‍ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന വാച്ചില്‍ നോക്കി കൊണ്ട് ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു, " സാര്‍ ഹൌ മച്ച് ഓ ക്ലോക്ക്? ...ഹ... ഹ... ഇവിടെ കിലോയില്‍ ആണോ സമയം എന്ന് ചിന്തിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്, എന്നെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോകാന്‍ വന്ന എന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ കൂടെ കാറില്‍ കയറി വീട്ടിലേക്കു യാത്രയായി.
പോയി എന്റെ സീറ്റ്‌ നോക്കി ഇരുന്നു. എന്റെ പാവപ്പെട്ട "കരുണാ സനത്തില്‍" എന്തോ ഒന്ന് തടഞ്ഞതും, ചാടി എഴുന്നേറ്റു. ഒരു ബെല്ടിന്റെ അറ്റത്ത്‌ ഉള്ള സ്റീലിന്റെ ഒരു കൊളുത്ത്. ഹും...ഇതൊക്കെ ഇവളുമാര്‍ക്ക് ഇവിടേ വയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലം കണ്ടുള്ളൂ , യാത്രക്കാര്‍ക്ക് ഇരിക്കെണ്ടതല്ലേ...എന്റെ മനസ്സില്‍ ക്ഷ, ന്നാ, അക്ഷരങ്ങള്‍ വള്ളിയും പുള്ളിയും ചേര്‍ത്ത് വന്നു. അമളി മനസ്സിലാകിയ ഞാന്, സീറ്റിലിരുന്നു അതെടുത്ത് കെട്ടി. അപ്പുറത്തെ ആള്‍ ചെയ്തത് കണ്ടിട്ടാണ് ഞാന് സംരംഭത്തിന് മുതിര്‍ന്നത് , അല്ലാരുന്നേല്‍ കാണായിരുന്നു . വലിച്ചു പറിച്ചു ദൂരെ എറിഞ്ഞേനെ. അല്ലാതെ എന്റെ അറിവിന്റെ കൂടുതല്‍ കൊണ്ടന്നുമല്ല അതെടുത്ത് കെട്ടിയത്. വിമാനം ആകാശത്തേക്ക് ഇപ്പം പറക്കും എന്ന് സ്പീകരില്‍ കൂടി വന്ന ശബ്ദം എനിക്കു അറിയാന്‍ വയ്യാത്ത ഭാഷയില്‍ ആണെന്ന് ആരാ പറഞ്ഞത്? ഞാന് അതെല്ലാം മനസ്സിലാകി. അന്നും ഞാന് ഇന്ഗ്ലീഷ്‌ അക്ഷരങ്ങള്‍ എല്ലാം കാണാതെ പറയുമായിരുന്നു . എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ അസൂയ തോന്നിയ നിമിഷം . ഉള്ളില്‍ അപ്പോഴും നേരിപ്പോടെരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു . എല്ലാവരും ഇരുന്ന പോലെ ഞാനും ഇരുന്നു. വിമാനത്തില്‍ ആദ്യമായി യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരാളെ പോലെ ഞാന് ഇരുന്നു, അല്ല അങ്ങനെ അല്ലെ..ഞാന് ആദ്യമായിട്ടാണ് വിമാനയാത്ര ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത്.
ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലെ ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമത്തില്‍, ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന ഞാന് , വള്ളി പൊട്ടിയ പ്ലാസ്റിക് ചെരുപ്പ് വട്ടത്തില്‍ കണ്ടിച്ചു വണ്ടിയുടെ വീല്‍ ഉണ്ടാക്കി കളിച്ച ഞാന്, ചിതലും , ചിലന്തിയും മത്സരിച്ചു വികൃതമാകിയ പത്തായ പുരയും, ചാണകം മെഴുകിയ മൂന്നാല് മുറികളില്‍ കഴിഞ്ഞ ഞാന്, പാള തൊപ്പിയും തലയില്‍ വച്ച് , കുട്ടിതോര്‍ത്തും ഉടുത്തു അതി രാവിലെ വയലിലേക്ക്‌ പോകുന്ന അപ്പന്റെ മുഖവും കണ്ടു വളര്‍ന്ന ഞാന് സായിപ്പിന്റെ ഭാഷയിലെ ചില അക്ഷരങ്ങള്‍ പറയാന്‍ പടിചെന്കില്‍ അഭിമാനം ഉള്ള കാര്യം തന്നെ ആണ്. വിമാനം പറക്കാന്‍ തയ്യാറായി. എന്റെ ആത്മാവും പറക്കാന്‍ തയ്യാറായി എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവത്തിനു, ഇത്രയും ചെണ്ട മേളം ഞാന് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? ഇല്ല. ഞാന് സീറ്റിന്റെ വശത്ത് അമര്‍ത്തി പിടിച്ചു, കണ്ണടച്ചിരുന്നു. മനസ്സില്‍ ഒരു ചോദ്യം " ഇതിപ്പോ താഴോട്ട് വീണാലോ? " ഉത്തരം ഇന്നും എനിക്കില്ല. ഞങ്ങള്‍ ആകാശത്ത് എത്തി . ഞാന് വിന്‍ഡോയില്‍ കൂടി താഴേക്കു നോക്കി , എന്റെ തെള്ളി പോയ കണ്ണ് വീണ്ടും തെള്ളി പുറത്തേക്കു വന്നു.
അപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് നല്ല ഉറക്കം വരുന്ന പോലെ തോന്നി. ചെവിയില്‍ കൂടി തീവണ്ടിയുടെ ചൂളം വിളി പോലെ ഉള്ള ശബ്ദവും. എല്ലാം എന്നെ തളര്‍ത്തി. എപ്പോഴോ ഞാന് ഉറങ്ങി പോയി. എസ്ക്യൂസ്മി സര്‍, ....ഒരു വിളി , അതോടൊപ്പം ഒരു ഞോണ്ടും. ഞാന് കണ്ണ് തുറന്നു, " ആഹാ ഇതാരാ, കറുത്ത മാലാഖ, പുഞ്ചിരി തൂകി കൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി കശ പിശ പറയുന്നു......അതും ഹരിയാനയില്‍ ഞാന് വഴിവക്കില്‍ കണ്ട പോലെ ഒരു ഉന്തുവണ്ടിയുമായി വന്നു നില്‍ക്കുവല്ലിയോ.....ശ്ശോ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാന്‍ തന്നെ ഗ്രാമ വാസിയായ എനിക്ക് നാണം തോന്നി. ആ മാലാഖയുടെ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും അടിച്ച ഹൈ ക്ലാസ്സ്‌ പെര്‍ഫ്യൂം എന്റെ നാസാരന്ത്രങ്ങളെ മാത്രമല്ല, ശരീരത്തിനുള്ളില്‍ എത്ര കുഴലുകള്‍ ഉണ്ടോ അതെല്ലാം തുറന്നു.എനിക്ക് മതിപ്പു തോന്നി, ആ കറുത്ത "ചുന്ദരി" എന്നെ സര്‍ എന്ന് വിളിച്ചു, എടാ പോടാ കേട്ട് വളര്‍ന്ന ഞാന് പുളകിതനായി. സ്വാഭാവികമായും ഒരു തനി കേരളീയന് തോന്നുന്ന പോലെ ഒരു ചെറിയ പ്രണയത്തിന്റെ വല്ലരിയും പൂതുലഞ്ഞോ..എനിക്ക് മാത്രം. ഒരു ദിവസ്സം അവള് എത്ര പേരെ ഇങ്ങനെ സത്കരിക്കുന്നവള്‍ ആണെന്ന് ഈ വിഡ്ഢിയായ എനിക്കുണ്ടോ മനസ്സിലാവുന്നു.
പരിപ്പുവടയും, ചായയും, ബീഡിയും, ഓ സി ആര്‍ റമ്മും, ബാഗ്പൈപര്‍ വിസ്കിയും മാത്രം പരിചയമുള്ള എനിക്ക് , അവള് ഉന്ത് വണ്ടിയില്‍ കൊണ്ട് വന്ന പാനീയങ്ങളെ മനസ്സിലായില്ല, ചോദിക്കാനുള്ള സായിപ്പിന്റെ വ്യാകരണം എന്റെ കയ്യില്‍ സ്ടോക്ക് ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അവള് തൊട്ടു കാണിച്ച സാധനം തന്നെ ഞാന് " യേസ്" നീട്ടി മൂളി വാങ്ങിയപ്പോള്‍, "എസ്സും നോയും" പഠിച്ച നിമിഷത്തെ ഞാന് അറിയാതെ വാഴ്ത്തിപോയി. പിന്നെ ഞാന് ആകാശ പറവയായി, ഉരുണ്ടു വെളുത്തു കൂട്ടം കൂട്ടമായി ഉറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മേഘങ്ങളെ കണ്ടു, മേഘങ്ങള്‍ക്ക് മുകളില്‍ ഇനിയും സ്ഥലം ഉണ്ടെന്നു നേരില്‍ അറിഞ്ഞു. ചില സമയങ്ങളില്‍, നാട്ടിലെ കാളവണ്ടിയില്‍ സ്കൂളില്‍ പോയ സമയത്തെ ഓര്‍മ്മിക്കതക്ക വിധത്തില്‍ വിമാനം ഉലയുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ അല്പം ഭയം ഉള്ളില്‍ ഉള്ളത് വീണ്ടും പുറത്തു വരുമായിരുന്നു. കറുത്ത മാലാഖമാര്‍ കൊണ്ട് തന്ന പേരില്ലാത്ത ഭക്ഷണം കഴിച്ചപ്പോള്‍ , പ്ലേറ്റില്‍ ഇരുന്ന ഒരു റോസാപൂവും, അതിനടുത്ത് ഒരു കവറില്‍ വച്ച ടിഷ്യൂ പേപ്പറും കഴിക്കെണ്ടാതാണോ എന്ന സന്ദേഹം ഇല്ലാതില്ല. ഭാഗ്യത്തിനോ, നിര്‍ഭാഗ്യത്തിനോ ഞാന് അതില്‍ തൊട്ടില്ല. കാകനെ പോലെ ചരിഞ്ഞു നോക്കിയും, മിമിക്ര്കാരെ പോലെ അടുത്തിരിക്കുന്നവന്‍ കാണിക്കുന്ന വിക്രിയകള്‍ അതെ പടി പകര്‍ത്തി ഞാന് അബദ്ധങ്ങളില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ടു. അങ്ങനെ ഒന്നാമത്തെ ദിവസ്സം മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ട യാത്രകൊടുവില്‍ ഞാന് ഘാന എന്ന ആഫ്രിക്കന്‍ രാജ്യത്തില്‍ കാലു കുത്തി.
വിമാന കമ്പനിക്കാര്‍ ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു പേരെ , അതായത് ട്രാന്‍സിറ്റ്‌ യാത്രക്കാരെ ഒരു വാനില്‍ കയറ്റി ഒരു ഹോട്ടലില്‍ കൊണ്ട് പോകുന്നു. എനിക്ക് നാളെ രാവിലെ വീണ്ടും യാത്ര ആണല്ലോ. വിമാന താവളത്തില്‍ നിന്നും വെളിയില്‍ ഇറങ്ങിയ എനിക്ക് എന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. അംബര ചുംബികളായ സൌധങ്ങള്‍ മേഘങ്ങളെ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന രീതിയല്‍ തല ഉയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്നു. കറുത്ത രാജ്യത്തിനെ കുറിച്ച് ഉള്ള എന്റെ സങ്കല്‍പ്പങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു മാറ്റം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. കുറച്ചു കൂടി ഞങ്ങളുടെ വാഹനം മുന്നോട്ടു പോയി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വാഹനത്തില്‍ ഞാന് പ്രായമുള്ള ഇന്ത്യാക്കാരനെ കണ്ടു. ഞാന് ഹിന്ദിയില്‍ അദ്ദേഹത്തോട് ഒരു ചോദ്യ ശരം വിട്ടു. ഇന്ത്യാക്കാരന്‍ ആണോ എന്നറിയാനുള്ള എന്റെ വിദ്യ, ആപ് ഇന്ത്യ സെ ഹേ ക്യാ? ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ, അയാള് ഇന്ത്യക്കാരന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന് ചോദിച്ച ഭാഷയ്ക്ക് എന്ത് പ്രസക്തി. വിട്ട ശരം അതെ പോലെ തിരിഞ്ഞു പാഞ്ഞു വന്നു "യേസ്", ദൈവമേ കുഴഞ്ഞോ, ഞാന് ചോദിച്ച ഭാഷയില്‍ ഇയാള്‍ എന്താ മറുപടി തരാത്തത്. ഇനി ഗ്രഹപിഴയ്ക്ക് അയാള് അന്ഗ്രെജി മാത്രമേ പറയുക ഉള്ളൂ എങ്കില്‍ ഞാന് എന്റെ "എ, ബി, സി, ഡി, കൊണ്ടെന്തു ചെയ്യും. വിട്ടില്ല ഞാന് ...വീണ്ടും നമ്മുടെ ഹിന്ദിയില്‍ ചോദിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. അവസാനം അയാള് ഇന്ഗ്ലീശും , ഹിന്ദിയും ചേര്‍ത്ത് വച്ച് മറുപടി തന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ആ മനുഷ്യന്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ ഒരു യൂനിവേഴ്സിറ്റിയിലെ പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ ആണ്, അദ്ദേഹം രണ്ടു വര്‍ഷത്തെ ലീവും എടുത്തു യു എന്നില്‍ ജോലിക്ക് പോകുന്നു. എവിടെ??? ഞാന് പോകുന്ന അതെ സ്ഥലത്ത്. ഞാന് അദ്ദേഹത്തോട് കൂടി. ഞങ്ങളുടെ വണ്ടി ടാര്‍ ഇട്ട റോഡില്‍ നിന്നും തിരിഞ്ഞു, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളില്‍ ഞാന് കണ്ട എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ പോലെ കല്ലും മുള്ളും നിറഞ്ഞ വഴിയോരത്ത് കൂടെ ഞങ്ങടെ യാത്ര. എത്ര മനോഹരം. അവിടുത്തെ ഹരിതാഭമായ കാഴ്ച കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ കുളിര്‍മ്മ നല്‍കി. റോഡിന്റെ രണ്ടു സൈഡിലും പുല്ലുകള്‍ വളര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു. ചെമ്മണ്‍ പാത. ഡല്‍ഹിയിലെ നഗര വീഥിയില്‍ നിന്നും ഉയര്‍ന്നു വന്ന കറുത്ത പുക വലിച്ചു മൂക്കില്‍ കേറ്റാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ആറു വര്ഷം കഴിഞ്ഞില്ലേ...ഇന്നിതാ ഞാന് പച്ച മണ്ണിന്റെ മണം ആവോളം ആസ്വതിക്കുന്നു. പൊതുവേ ഒരു പ്രകൃതി സ്നേഹിയായ എനിക്ക് ഇതില്‍ പരം എന്ത് വേണം. വൈകുന്നേര സമയമായത് കൊണ്ട് അങ്ങകലെ കുന്നിന്‍ മുകളില്‍ മറയാന്‍ പോകുന്ന സൂര്യന്റെ ഞങ്ങടെ വണ്ടി ഏതോ ഒരു സ്ഥലത്ത് കൊണ്ട് നിര്‍ത്തി, മുന്നില്‍ കണ്ടത് വലിയ ഒരു ഗേറ്റ്, ചുറ്റും വലിയ മതിലുകള്‍. ഇരു വശത്തെയും ഗേറ്റുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തിനു വഴി ഒരുക്കി തന്നു. ഒരു കറുത്ത "മുട്ടാളന്‍" സല്യൂട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് ഒരു വശത്തു നില്‍ക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി, ഡ്രൈവര്‍ ഞങ്ങളുടെ ബാഗുകള്‍ എല്ലാം എടുത്തു പുറത്തു വച്ച്. രണ്ടു മൂന്നു കാപിരികള്‍ വന്നു അതെടുത്ത് വലിച്ചു കൊണ്ട് ഹോടലിനകതെക്ക് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പുറകെയും. വലിയ ഒരു ഹോട്ടല്‍, എന്റെ ഭാഷയില്‍ അതിനു ഞാന് കൊട്ടാരം എന്ന് പറയും. കാരണം ഡല്‍ഹിയിലും, ഹരിയാനയിലും, ഇടുങ്ങിയ മുറികളില്‍ വാസ്സം ചെയ്ത ഞാന് അതിനെ അങ്ങനെ വിളിച്ചില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ വിവരക്കേട്..അല്ലാതെന്തു പറയാന്‍. മുറിയില്‍ പോയി കുളിച്ചു വന്നു ഞാന് വെളിയില്‍ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിന്റെ (ഇന്നത്തെ കേരളമല്ല, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളിലെ കേരളം) തനി സ്വരൂപമായ ആ ദേശത്തിന്റെ ഭംഗി വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ എനിക്ക് വാക്കുകള്‍ ഇല്ല. പ്രോഫ്ഫസ്സരും വന്നു എന്റെ കൂടെ വെളിയിലേക്ക്. അദ്ദേഹം എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ചറിഞ്ഞത് പോലെ എന്നോട് പറഞ്ഞു...നമുക്ക് ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വന്നാലോ. എന്റെ സന്തോഷം അതിര് വിട്ടു. ഒറ്റയ്ക്ക് വെളിയില്‍ നടക്കാന്‍ പോകാന്‍ പേടിച്ചിരുന്ന എനിക്കൊരു കൂട്ട്. ഞങ്ങള്‍ ആ ചെമ്മണ്‍ വഴിയിലൂടെ നടന്നു. ചെറു കല്ലുകള്‍ കാലില്‍ തട്ടുന്നു. എത്ര മനോഹരമായി ആ നാടിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിക്കാന്‍ പറ്റിയെന്നോ? ഞങ്ങള്‍ തിരികെ ഹോട്ടലില്‍ വന്നു.നാളെ ഞാന് സീയര ലിയോനിലേക്ക് ...... സ്വര്‍ണ പ്രഭയും കൂടി ആയപ്പോള്‍ എന്റെ ആഹാരം കുശാല്‍. ഞങ്ങടെ വണ്ടി ഏതോ ഒരു സ്ഥലത്ത് കൊണ്ട് നിര്‍ത്തി, മുന്നില്‍ കണ്ടത് വലിയ ഒരു ഗേറ്റ്, ചുറ്റും വലിയ മതിലുകള്‍. ഇരു വശത്തെയും ഗേറ്റുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തിനു വഴി ഒരുക്കി തന്നു. ഒരു കറുത്ത "മുട്ടാളന്‍" സല്യൂട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് ഒരു വശത്തു നില്‍ക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍ വണ്ടിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി, ഡ്രൈവര്‍ ഞങ്ങളുടെ ബാഗുകള്‍ എല്ലാം എടുത്തു പുറത്തു വച്ച്. രണ്ടു മൂന്നു കാപിരികള്‍ വന്നു അതെടുത്ത് വലിച്ചു കൊണ്ട് ഹോടലിനകതെക്ക് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പുറകെയും. വലിയ ഒരു ഹോട്ടല്‍, എന്റെ ഭാഷയില്‍ അതിനു ഞാന് കൊട്ടാരം എന്ന് പറയും. കാരണം ഡല്‍ഹിയിലും, ഹരിയാനയിലും, ഇടുങ്ങിയ മുറികളില്‍ വാസ്സം ചെയ്ത ഞാന് അതിനെ അങ്ങനെ വിളിച്ചില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ വിവരക്കേട്..അല്ലാതെന്തു പറയാന്‍. മുറിയില്‍ പോയി കുളിച്ചു വന്നു ഞാന് വെളിയില്‍ കുറച്ചു നേരം നിന്നു. നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിന്റെ (ഇന്നത്തെ കേരളമല്ല, എന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളിലെ കേരളം) തനി സ്വരൂപമായ ആ ദേശത്തിന്റെ ഭംഗി വര്‍ണ്ണിക്കാന്‍ എനിക്ക് വാക്കുകള്‍ ഇല്ല. പ്രോഫ്ഫസ്സരും വന്നു എന്റെ കൂടെ വെളിയിലേക്ക്. അദ്ദേഹം എന്റെ മനസ്സ് വായിച്ചറിഞ്ഞത് പോലെ എന്നോട് പറഞ്ഞു...നമുക്ക് ഒന്ന് നടന്നിട്ട് വന്നാലോ. എന്റെ സന്തോഷം അതിര് വിട്ടു. ഒറ്റയ്ക്ക് വെളിയില്‍ നടക്കാന്‍ പോകാന്‍ പേടിച്ചിരുന്ന എനിക്കൊരു കൂട്ട്. ഞങ്ങള്‍ ആ ചെമ്മണ്‍ വഴിയിലൂടെ നടന്നു. ചെറു കല്ലുകള്‍ കാലില്‍ തട്ടുന്നു. എത്ര മനോഹരമായി ആ നാടിന്റെ ഭംഗി ആസ്വദിക്കാന്‍ പറ്റിയെന്നോ? ഞങ്ങള്‍ തിരികെ ഹോട്ടലില്‍ വന്നു.നാളെ ഞാന് സീയര ലിയോനിലേക്ക് ......
രാത്രി ഭക്ഷണം എന്താണ് എന്ന് വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുകയാണ് ഞാന്. റൂമിന് പുറത്തെ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു. ആരെയും കാണുന്നില്ല. പിന്നെയും റൂമില്‍ കയറി വാതില്‍ അടച്ചിരുന്നു. വിശപ്പിന്റെ വിളി മൂലം റൂമിലെ ആഹാര പാനീയങ്ങള്‍ തണുപ്പിച്ചു വയ്ക്കുന്ന യന്ത്രത്തിന്റെ വാതില്‍ തുറന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍, ചെറിയ കുപ്പികളില്‍ വച്ചിരിക്കുന്ന പല തരം മദ്യങ്ങള്‍. കുറെ കവറുകളില്‍ നാടന്‍ ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കൊറിക്കാനുള്ള വകയും , രണ്ടു കുപ്പി വെള്ളവും. എന്നും വെള്ളമടി ശീലമാക്കിയ എനിക്കിനി ആനന്ദലബ്ദിക്കിനി എന്ത് വേണം. പക്ഷെ പൈസ കൊടുക്കണോ, വേണ്ടയോ എന്നറിയില്ല. നൂറ്റി അമ്പതു അമേരിക്കന്‍ പച്ച കൈയ്യിലുണ്ട്‌. പക്ഷെ തികയുമോ എന്നറിയില്ല. എന്തും വരട്ടെ എന്ന് തന്നെ കരുതി. ചെറു കുപ്പികള്‍ രണ്ടെണ്ണം എടുത്തു ഗ്ലാസില്‍ ഒഴിച്ച് വെള്ളവും ഒഴിച്ച് ഒരൊറ്റ വലിയും, അതിനോടൊപ്പം ചിറി ഒന്ന് തുടച്ചു. വലിക്കാന്‍ സിഗരട്ട് ഇല്ല, ആ കശ്മലന്മാര്‍ ഡല്‍ഹി വിമാനത്താവളത്തിലെ, കഴുകന്മാര്‍ എടുത്തു മാറ്റിയത് കൊണ്ട്. ഒന്ന് വീശി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാനും, പട്ടണവാസിയായി, പരിഷ്കാരിയായി മാറി. ഇന്ഗ്ലീഷ്‌ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നും താനേ ഒഴുകി എത്തി. ഇന്ഗ്ലീഷിന്റെ കടക്കല്‍ കത്തി വച്ചതില്‍ ഇന്നും എനിക്ക് അഭിമാനം ഉണ്ട്. താഴെ പോയി ഇന്ഗ്ലീഷില്‍ തന്നെ സിഗരട്ട് ചോദിച്ചു. ഇല്ല എന്ന ഉത്തരം കേട്ട് ഞാന് വിഷമിച്ചു പോയി, പക്ഷെ മൂലയ്കുള്ള കൌണ്ടറില്‍ ഇരിക്കുന്ന കറുത്ത മുത്ത്‌ എന്നെ സഹായിച്ചു. അവള് ആരെയോ വിളിച്ചു, ഒരു കാപ്പിരി ഓടി വന്നു. എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും രണ്ടു അമേരിക്കന്‍ പച്ച വാങ്ങി, ഒരു ഡോളര്‍ സിഗരറ്റിനും, ഒരു ഡോളര്‍ തീപ്പെട്ടിയ്ക്കും. അഭിമാനം ഞാന് ഒട്ടും വിട്ടു കളയാതെ രണ്ടു ഡോളര്‍ എടുത്തു നീട്ടി. അഞ്ചു മിനിട്ടുകള്‍ക്ക് ശേഷം കാപിരി എനിക്ക് വലിക്കാനുള്ള വകയും, അത് കൊളുതാനുള്ള വകയും കയില്‍ വച്ച് തന്നു. അന്തസ്സായി ഒരു താങ്ക്സും പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ പ്രൊഫ്ഫെസ്സര്‍ ഇറങ്ങി വരുന്നു, എന്നോട് ചോദിച്ചു വല്ലതും കഴിച്ചോ, ഞാന് പറഞ്ഞു ഇല്ല, എന്നാല്‍ വാ എന്ന് പറഞ്ഞു ആദേഹം എന്നെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി. ഞങ്ങള്‍ പോയി, അവിടുത്തെ രെസ്റൊരന്റില്‍ ഇരുന്നു. പ്രധാന വിഷയം ഇവിടെ ആണ്. നാട്ടില്‍ കപ്പയും മീനും, ചോറും സാമ്പാറും അടിച്ചു നടന്ന ഞാന് ഇവിടെ എന്ത് കഴിക്കും. എങ്ങനെ കഴിക്കും. വേറൊരു കാപ്പിരി കിളിപെണ്ണ് ഒരു വലിയ പുസ്തകം എനിക്കും തന്നു , ആ കെളവന് പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ക്കും കൊടുത്തു. അയാള് കിട്ടിയ പാടെ അത് വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാനും പതുക്കെ തുറന്നു നോക്കി. ഫ്രെഞ്ചില്‍ കുറെ കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിയിക്കുന്നു. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. ആ കെളവന് ഭക്ഷണം എന്ന് കേട്ടപോഴെ ഭ്രാന്തായി എന്ന തോന്നണേ....എന്റെ മിമിക്രി വിദ്യ ഞാന് അവിടെയും പ്രയോഗിച്ചു. വേറെ മാര്‍ഗ്ഗം ഇല്ലഞ്ഞിട്ട. അടുത്തിരുന്ന ഒരു ആള്‍ ഉരുളകിഴങ്ങ് ഫ്രൈയും, വേറെ എന്തോ ഒരു സാധനവും, ഇറച്ചി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു, കഴിക്കുന്നു. ഞാനും ഉരുളകിഴങ്ങ് ഫ്രൈ ചോദിച്ചു. ചെല്ലകിളി ചോദിച്ചു വേറെ എന്ത് വേണം അതിന്റെ കൂടെ...ഞാനൊരു മീന്‍ പറഞ്ഞു. കുറെ ഏറെ നേരം കഴിഞ്ഞു അവള് വലിയ ഒരു പാത്രത്തില്‍ ഞാന് പറഞ്ഞ സാധനങ്ങള്‍ എത്തിച്ചു. എന്നെകാള്‍ വലുപ്പമുള്ള ഒരു മീന്‍ , അതിന്റെ രൂപത്തിനൊന്നും യാതൊരു മാറ്റവും വരാതെ അതെ പോലെ തന്നെ തലയും, വാലും, ചിറകും എല്ലാം ഉള്ളത് ചുട്ടു കൊണ്ട് വന്നിരിക്കുന്നു. ആരും അവിടെ കൈകൊണ്ടു വാരി കഴിക്കുന്നില്ല.അപ്പോള്‍ ഞാന് മാത്രം എങ്ങനെ കഴിക്കും. ആ പെണ്ണ് തന്ന "പിച്ചാത്തി" ഞാന് കയ്യിലെടുത്തു.......ഫോര്‍ക്കും എടുത്തു, പിന്നെ ഒരു പണി ആയിരുന്നു..എന്റെ അമ്മോ....അവിടിരുന്ന സകലരും എന്നെ നോക്കി....എനിക്കവരുടെ നോട്ടമല്ല പ്രശനം, എന്റെ വയറ്റിലെ "കത്തല്‍" അടക്കണം എന്നതാണ്. കുറെ ഏറെ മീനും ഉരുളകിഴങ്ങിന്റെ കഷണങ്ങളും ബാക്കി വന്നു എന്നുള്ളത് സത്യമാണ്. ഞാന് എഴുന്നേറ്റു പോയി റൂമില്‍ ചെന്ന് കിടന്നു. വെളുപ്പിനെ ഫോണ്‍ അലറി വിളിച്ചു എന്നെ ഉണര്‍ത്തി. ഞാന് ഹലോ പറഞ്ഞു. അപ്പുറത്ത് നിന്നുള്ള ശബ്ദത്തിന്റെ ഉടമ പറഞ്ഞു കാര്‍ റെഡി.....ഞാന് പറഞ്ഞു ഫൈവ് മിനിട്ടു. ഞങ്ങടെ സംഭാഷണം ഇവിടെ തീര്‍ന്നു. ഞാന് പെട്ടെന്ന് കുളിച്ചു റെഡി ആയി താഴെ വന്നപ്പോള്‍ , എല്ലാവരും എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നു .ആ നല്ല തണുപ്പുള്ള വെളുപ്പന്കാലത്ത് ഞാന് എന്റെ കോട്ടിനെ സ്തുതിച്ചു , അതിട്ടു തന്നെ വിദേശത്തേക്ക് പോയാല്‍ മതിയെന്ന് പറഞ്ഞ എന്റെ കുഞ്ഞമ്മക്കും സ്തുതി. ഇപ്പോള്‍ വണ്ടിയില്‍ ഞങ്ങള്‍ മൂന്നു യാത്രക്കാര്‍, ഒരു വെള്ളക്കാരി വല്യമ്മ, ഞാന് , പിന്നെ "കെളവന്" . എനിക്കയാളോട് വെറുപ്പ്‌ തോന്നി. സഹായിക്കാന്‍ മനസ്സില്ലാത്തവന്‍ ആണ്, അയാള്‍ക്ക്‌ നടക്കാന്‍ പോകണമായിരുന്നു, അതിനെ എന്നെ കൂടെ കൂട്ടി, ആഹാരത്തിന്റെ മുന്നിലിരുന്നപ്പം എന്നെ മറന്നു പോയി. രാവിലെ പോകാന്‍ സമയത്ത് എന്നെ ഒന്ന് വിളിക്കണേ എന്ന് പറഞ്ഞു, അയാള് അത് ചെയ്തില്ല. പോട്ടെ, അയാള് രണ്ടു വര്‍ഷത്തേക്ക് ജോലിക്ക് പോകുവല്ല്യോ, പക്ഷെ ആറ് മാസ്സം തികയുന്നതിനു മുന്‍പ് തന്നെ അയാളുടെ ജോലി പോയി.
ഞങ്ങളുടെ വണ്ടി പതിയെ കുണുങ്ങിയും, ചിലപ്പോള്‍ തുള്ളി ചാടിയും മുന്നോട്ടു നീങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നു. നേരം വെളുത്തിട്ടില്ല, നല്ലത് പോലെ, കുറെ കറുത്തവര്‍ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും, എന്തൊക്കെയോ പാണ്ട കെട്ടുകളും ചുമന്നു കൊണ്ട് പോവുകയും, വരുകയും ചെയ്യുന്നത് ഞാന് കണ്ടു. കണ്ട കാഴ്ചയില്‍ വിഷമം തോന്നിയത്, കുറെ കുഞ്ഞു മക്കള് കന്നാസില്‍ വെള്ളം ചുമന്നു കൊണ്ട് പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍. വണ്ടിയുടെ ചക്രങ്ങള്‍ കല്ലില്‍ ഉരയുന്ന ശബ്ദവും, വണ്ടിയുടെ വല്ലാത്ത കുലുക്കവും, അലോസരപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും, വെളുപ്പന്കാലത്തെ മനോഹാരിതയെ ഞാന് രസിക്കുകയായിരുന്നു. ഒപ്പം മൂന്നാമത്തെ വിമാനത്തില്‍ കയറാന്‍ പോകുന്ന ത്രസിപ്പിക്കുന്ന രംഗങ്ങളും മനസ്സില്‍ കൊള്ളിയാന്‍ പോലെ മിന്നുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ഘാന വിമാനത്താവളത്തില്‍ എത്തി. വീണ്ടും പല പരിശോധനകള്‍, എന്തിനു ഏറെ, കഷ്ടപ്പെട്ട് വലിച്ചു കെട്ടി ഒപ്പിച്ചു വച്ച എന്റെ ഷൂ വരെ അഴിച്ചു നോക്കി ""അതില്‍ അണു ബോംബ് ഉണ്ടോന്നു""!!!!, കഴിഞ്ഞു എന്റെ സ്വപ്ന വണ്ടിയിലേക്ക് കയറുമ്പോള്‍, ഞാന് ഒരു കാപ്പിരി മൊന്ച്ചത്തിയെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. അല്ല അങ്ങനെ അല്ലെ വരൂ, കരി വണ്ടിയില്‍ കരിയല്ലാതെ പൊന്ന് വരുമോ? എന്റെ സകല പ്രതീക്ഷകളും തെറ്റിച്ചു കൊണ്ട് അതാ നില്‍ക്കുന്നു ഒരു സ്വര്‍ണ മുടിക്കാരി. അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഞാന് ഒരു ആകര്‍ഷണം കണ്ടു. ഭൂമിയുടെ ആകര്‍ഷണ വലയം പോലെ ഞാനും ആകര്‍ഷണത്തില്‍ പെട്ട് പോയോ? അവളുടെ കണ്‍ പീലികള്‍ വളഞ്ഞു മുകളിലേക്ക് നില്‍ക്കുന്നു. നല്ല ആകര്‍ഷണീയത ഞാന് അവളില്‍ കണ്ടു. അവളുടെ ഏറ്റവും ആകര്‍ഷണീയത അവളുടെ പൂച്ച കണ്ണില്‍ ആണോ, അതോ പണ്ട് ഞാന് പ്രേമിച്ച "പൂച്ചകണ്ണി" എന്റെ മനസ്സില്‍ ഓടി എത്തിയതോ? അവളുടെ ചിരിയും, ചിരിയോടു കൂടിയ വണക്കവും, അതോടൊപ്പം എന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും, ബോര്‍ഡിംഗ് പാസ്സിന്റെ മുറിച്ചെടുത്ത ഒരു ഭാഗത്ത് നോക്കി, പറഞ്ഞത് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. "എടൊ തന്റെ സീറ്റ്‌ ആ ഭാഗത്താണ് എന്ന്....." ഞാന് പുന്ചിരിയോടും, അതിലേറെ പുളകിതനായും, ....നിങ്ങള്‍ ചോദിക്കും എന്തിനാ പുളകിതന്‍ ആയതു എന്ന്, കൊച്ചു കേരളത്തിലെ സാധാരണക്കാരന്‍ ആയ എന്റെ വിരലില്‍, ആ വെള്ളക്കാരി പൂച്ച കണ്ണിയുടെ വിരളുകള്‍, അതും ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ഒരു വെള്ള "വിരള്‍" ഉരസ്സിയപ്പോള്‍ ഞാന് പിന്നെ എന്താണ് ആകേണ്ടത്..പറയൂ..നിങ്ങള്‍ തന്നെ പറയൂ....
ഞാന് പോയി സീറ്റിലിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് പ്രയാസ്സം ഒന്നും ഇല്ല , കാരണം ഞാന് രണ്ടു ആകാശ വണ്ടികളില്‍ യാത്ര ചെയ്തത് കൊണ്ട് അല്പം എക്സ്പീരിയന്‍സ്സു കിട്ടി. "ദേ ആ കെളവന് പ്രോഫ്ഫസ്സര്‍ക്കും എന്റെ അടുത്ത് തന്നെ സീറ്റ്‌". പിന്നെയും ആകാശത്തേക്ക് ഊളിയിട്ടു ഇരമ്പലോടെ പോകുന്നു എന്റെ ആകാശ വണ്ടി. ഇവിടെയും എന്തൊക്കെയോ തിന്നാനും, കുടിക്കാനും കിട്ടി..ഇവിടെ ഞാന് എന്റെ എക്സ്പീരിയന്‍സ്സു ഉപയോഗിച്ച്, ഒരു ബീയര്‍ ചോദിച്ചു വാങ്ങി. പുരോഗമനം എന്നില്‍ ഉണ്ടായി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ. എന്റെ മനസ്സില്‍ ആ "ആകാശ കന്യക" എപ്പഴും എന്തെങ്കിലും കൊണ്ട് തന്നോണ്ട്‌ ഇരിക്കണേ എന്നായിരുന്നു വിചാരം. അവള് അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും പോകുമ്പോള്‍ ഞാന് അവളെ തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു. എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ പാലത്തിന്റെ കൈവരിയില്‍ ഇരുന്നു പെണ്‍ കുട്ടികളെ നോക്കി വെള്ളമിറക്കിയ ഞാന് ആകാശത്ത് വച്ച് വെള്ളം കുടിക്കുന്നു. എത്ര മനോഹരം. സമയത്തിന്റെ ഒരു വിവരവും എനിക്കില്ല. കാരണം സമയ വ്യത്യാസ്സം..... അങ്ങനെ എന്റെ ആകാശ വണ്ടി സീയെര ലിയോണ്‍ എന്ന രാജ്യത്ത് ചക്രങ്ങളെ ഉരച്ചു പറിച്ചു നിന്നു. വിമാനത്തില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയ ഞാന് അന്തിച്ചു പോയി. ഒരു കാലി തൊഴുത്ത് പോലെ ഉള്ള ഒരു സ്ഥലം..ഇത് വിമാന താവളമോ? ദൈവമേ ഞാന് ഇതെവിടെ എത്തി? നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ഒരു ദേശത്തിന്റെ അവശിഷ്ടം ആണത് . കത്തി പോയ ഒത്തിരി കെട്ടിടങ്ങള്‍. ആ കെട്ടിടങ്ങളുടെ അവശേഷിച്ച ഭിത്തികളില്‍ ഒരു പാട് ദ്വാരങ്ങള്‍. അതാണ്‌ അവിടുത്തെ ഇന്റര്‍ നാഷണല്‍ വിമാന താവളം. സ്ഥലത്തിന്റെ പേര് "ലുങ്കി" . ലുങ്കി വിമാന താളത്തില്‍ നിന്നും വീണ്ടും എനിക്ക് യാത്ര ഉണ്ട്. ഹെലികോപ്ടറില്‍. ഞാന് പോയി ടിക്കെറ്റ്‌ എടുത്തു. ഇരുപതു ഡോളര്‍. അവര് എനിക്ക് ഒരു ചെറിയ "തടി കഷണം" തന്നു. അതാണ്‌ അവരുടെ ടിക്കറ്റ്‌. ഞാന് ആ തടി കഷണവും പൊക്കി പിടിച്ചു അടുത്ത് കണ്ട ഹെലികൊപ്ടരിലേക്ക് കയറാന്‍ പോയി. വലിയ മൂന്നു വിമാനങ്ങളില്‍ കയറി യാത്ര ചെയ്തു വന്ന എന്റെ സകല ധാരണകളെയും തെറ്റിച്ചു കൊണ്ട്, ഹെലികൊപ്ട്ടരിനുള്ളില്‍, ഞാന് താഴെ ഇട്ടിട്ടുള്ള മര പലകയില്‍ ഇരുന്നു അഞ്ചു മിന്ട്ട് യാത്ര ചെയ്തു, ഫ്രീടൌണ്‍ എന്ന സ്ഥലത്തേക്ക്. അതാണ്‌ ആ രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം. നല്ല മനോഹരമായ പ്രകൃതി രമണീയമായ, സ്ഥലത്ത് കാലു കുത്തുമ്പോള്‍, ഒരു പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി. റിബലുകളുടെ ആക്രമണത്തില്‍, അനേകം ആളുകളുടെ, പിഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കൈയും കാലും വെട്ടിയെടുത്തും, സ്ത്രീകളുടെ മാറ് മുറിച്ചും, പതിനായിരങ്ങളെ വെട്ടിയും, നിഷ്ട്ടൂരമായും, അതി ക്രൂരമായും, കൊലപ്പെടുത്തിയും, താണ്ഡവമാടിയ , അതില്‍ വിജയം കണ്ടു എന്നഭിമാനിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം ക്രൂരന്മാരുടെ ചെയ്തികളില്‍, നശിപ്പിക്കപ്പെട്ട ആ രാജ്യത്തിന്റെ തെരുവീഥികളില്‍, മൂന്നും, നാലും അഞ്ചും വയസ്സുള്ള കുട്ടികള്‍ ഒരു പാത്രത്തില്‍, തേങ്ങ, കപ്പ എന്നിവ വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ട് വില്‍ക്കാന്‍ പണി പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ കണ്ടപ്പോള്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞില്ല എങ്കില്‍ ഞാന് ഒരു മനുഷ്യ ജന്മമോ? പിന്നെ എന്റെ സ്വാര്‍ഥത നിറഞ്ഞ മനസ്സില്‍ തോന്നിയതോ, ഒന്ന് ചീഞ്ഞില്ലെന്കില്‍ മറ്റൊന്നിനു വളമാകില്ലല്ലോ.ഒരു കാപിരി വന്നു എന്റെ കയ്യില്‍ കെട്ടിയിരിക്കുന്ന വാച്ചില്‍ നോക്കി കൊണ്ട് ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു, " സാര്‍ ഹൌ മച്ച് ഓ ക്ലോക്ക്? ...ഹ... ഹ... ഇവിടെ കിലോയില്‍ ആണോ സമയം എന്ന് ചിന്തിച്ചു കൊണ്ട് ഞാന്, എന്നെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോകാന്‍ വന്ന എന്റെ കൊച്ചപ്പന്റെ കൂടെ കാറില്‍ കയറി വീട്ടിലേക്കു യാത്രയായി.
Tuesday, December 8, 2009
ഒരു സന്ദേശം
ജീവിതമേ ഒരു യാത്ര ആണല്ലോ....മുന്നോട്ടു പോകുന്ന വണ്ടി....പിന്നോട്ട് പായുന്ന ദിന രാത്രങ്ങള്‍. വണ്ടിയുടെ മുന്നോട്ടുള്ള യാത്രയില്‍, അനുഭവിച്ചതും, കണ്ടതുമെല്ലാം എത്രെയോ വേഗത്തില്‍ പുറകോട്ടു പോകുന്നു. അതിനെ വീണ്ടും മനസ്സിലേക്ക് ആവാഹിചെടുക്കാന്‍ " ഓര്‍മ്മ" എന്ന ചെപ്പ്. ആ യാത്രയില്‍ പലതും കണ്ടും, കേട്ടും, അനുഭവിച്ചും തീര്‍ക്കുന്ന യാത്ര. ആ യാത്ര അവസാനിക്കുന്നുണ്ടോ???? അവസ്സാനിക്കുമെങ്കില്‍ !!!! എവിടെ ????? അറിയില്ല....ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യത്തിന് മുന്നില്‍ ഒരു നിമിഷം!!!!!
പേജിന്റെ മുകളിലേക്കുപോകാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക് ചെയ്യൂ
പേജിന്റെ മുകളിലേക്കുപോകാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക് ചെയ്യൂ
Sunday, December 6, 2009
ഒരനുഭവത്തിന്റെ നൊമ്പരം
അവളില്‍ ഞാന് ആകര്ഷിക്കപ്പെട്ടത്‌ എപ്പോഴാണ് എന്ന് എനിക്കും അറിയില്ല. അവള് എന്ത് കൊണ്ട് എന്നെ സ്നേഹിച്ചു എന്നും, എന്നെ ആഗ്രഹിച്ചു എന്നും എനിക്കിന്നും അറിയില്ല. കറുത്ത് തടിച്ച അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ആകര്ഷിണീയത ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് എനിക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടി വരും. പക്ഷെ ആ നിമിഷങ്ങള്‍ എനിക്ക് വരരുതായിരുന്നു എന്ന് ഇന്നും ഞാന് കരുതുന്നു. വെളുത്ത പല്ലിയെപ്പോലെ രൂപമുള്ള എന്നെ എന്തിനവള്‍ പ്രേമിച്ചു. നിറം കറത്തതെങ്കിലും , നീണ്ട കണ്ണുകള്‍ ആരെയും വശീകരിക്കുന്നതായിരുന്നു. അന്ന് ഞാന് ഓഫീസില്‍ നിന്നും ലീവെടുത്ത് നേരത്തെ റൂമില്‍ വന്നു. പിടലിക്ക് ഭയങ്കര വേദനയായിരുന്നു. റൂമില്‍ വന്ന അപ്ടെ ഞാന് കിടന്നു.ഉച്ച സമയത്ത് എന്റെ മുറിയുടെ ജനലുകള്‍ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നത്‌ അവള് കണ്ടു. ഷിഫ്റ്റ്‌ ജോലിയും കഴിഞ്ഞു വരുന്ന വഴിയില്‍ ജനാലയുടെ വാതിലുകളിക്കൂടി എത്തി നോക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന് അവിടെ ഉറങ്ങുന്നു. അവള് വാതിലില്‍ മുട്ടി വിളിച്ചു. ഞാന് പ്രയാസ്സപ്പെട്ടു എഴുന്നേറ്റു ചെന്ന് വാതില്‍ തുറന്നു. അവള് അകത്തേയ്ക്ക് വന്നു. എന്താ ഇന്ന് ജോലിയ്ക്ക് പോയില്ലേ? പോയി...പക്ഷെ കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ നോക്കാന്‍ വയ്യ , പിടലിയ്ക്ക് ഭയങ്കര വേദനയും, ഞാന് മറുപടി കൊടുത്തു. ബാം പുരട്ടി തരട്ടെ? ചോദ്യം അവളില്‍ നിന്നും. ഓ...വേണ്ട ..."""മനസ്സില്ല മനസ്സോടെ"""" എന്റെ മറുപടി വീണ്ടും. അല്ല കുഴപ്പം ഇല്ല ഞാന് ബാം പുരട്ടി തിരുമ്മി തരാം. ഉം...എന്നാ താ..എന്ന് ഞാനും. കമഴ്ന്നു കിടക്കൂ...അവള്....കമഴ്ന്നു കിടന്നു ഞാന്. വിരലുകള്‍ കൊണ്ട് തോണ്ടി എടുത്ത ബാം എന്റെ പുറത്തു , പിടലിയില്‍, അവള് പൊട്ടു തൊടുന്നത് പോലെ ഓരോ പൊട്ടു തൊട്ടു. എന്നിട്ട് നന്നായി അവിടെയെല്ലാം തേച്ചു പിടിപ്പിച്ചു, ഒരു തിരുമ്മുകാരിയെ പോലെ അവള് തിരുമ്മി തന്നു. പുളകിതനായി ഞാനും. അല്പം പേടി ഉണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക്, ഞാന് ഇന്ന് വരെ കാത്തു സൂക്ഷിച്ച....കാത്തു സൂക്ഷിച്ച....എന്റെ ...എന്റെ .......നല്ല മനസ്സിന് കളങ്കം വരുമോന്ന് പേടിച്ചു എന്നാണോ നിങ്ങള്‍ കരുതിയത്‌. അല്ല...അത്രെയും മുറുകെ തിരുമ്മിയാല്‍, കിറു കിറു ശബ്ദത്തോടെ എന്റെ എല്ലുകള്‍ പൊട്ടി പോകുമോ എന്നാണു ഞാന് പേടിച്ചത്. അത്രയും, ശക്തിയും, ആരോഗ്യവും ഉള്ള അവളുടെ മുന്നില്‍ ഒരു ഈയാം പാറ്റയെ പോലെ കമഴ്ന്നു കിടന്നു.ഞാന്....അവിടെയാണ് ആ ദുരന്തത്തിന്റെ തുടക്കം..ഇപ്പോഴും ചിന്തിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ട് ആ ദുരന്തം വഴി മാറി പോയില്ല എന്നാണു.........ദുരന്തം............
ഒരു ഫ്ലാഷ് ബാക്ക്..........
ഈ മുകളില്‍ വിവരിച്ച സംഭവത്തിനു രണ്ടു ദിവസ്സം മുന്‍പ് വേറൊരു സംഭവം ഉണ്ടായി. അന്ന് അവധി ആയിരുന്നു. അന്ന് എന്റെ കൂട്ടുകാരനും ഞാനും കൂടി അല്പം വെള്ളം അടിച്ചു. വെള്ളം തലയ്ക്കു പിടിച്ചപ്പോള്‍ എനിക്ക് പ്രേമം വന്നു. കൂട്ടുകാരനോട് അല്ല കേട്ടോ . വേറൊരു പെണ്ണിനോട്. അവളുടെ പേര് ഞാന് റിമി എന്ന് തല്‍ക്കാലം വിളിക്കട്ടെ........മറ്റവളെ ഞാന് സുമി എന്നും വിളിക്കട്ടെ. റിമിയും, സുമിയും എന്റെ അടുത്ത താമസ്സക്കാര്‍ . അന്ന് റിമിയ്ക്കും അവധി. ഞങ്ങള്‍ നല്ല കൂട്ടുകാര്‍ ആയിരുന്നു. എനിക്കന്നു ആഹാരം വയ്ക്കാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് ഒരേ റൂമില്‍ താമസിക്കുന്ന റിമിയും, സുമിയും എനിക്ക് ആഹാരം വച്ച് തരുമായിരുന്നു. എനിക്ക് അവരെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പ്രേമം അല്ലാത്ത ഒരിഷ്ടം. അപ്പോള്‍ ഞാന് പറഞ്ഞു വന്നത്, റിമി എനിക്ക് ആഹാരവും ആയി എന്റെ മുറിയില്‍ വന്നു . ഒരേ ഒരു പെഗ്ഗില്‍ വലിയ ഒരു വെള്ളമടിക്കാരനെ പോലെ ആടിയും, പാടിയും പോകുന്ന ഞാന് അന്ന് രണ്ടു പെഗ്ഗില്‍ എത്ര ആടിയെന്നു നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഊഹിക്കുക. കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍ അവര്‍കളുടെ ജെസ്സി നിനക്കെന്തു തോന്നി എന്ന കവിതയുടെ അന്നത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ആരാധകന്‍ ആണ് ഞാന്. അത് ഞാന് റിമിയ്ക്ക് ചൊല്ലി കേള്‍പ്പിച്ചു. എന്റെ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ ആ കവിത മുഴുവനും അവള് കേട്ടിരുന്നു. ഞാന് അപ്പോഴും അവള് കൊണ്ട് വന്ന ആഹാരം കഴിച്ചിരുന്നില്ല. ഞാന് ഒരു പ്രേമാഭ്യര്‍ത്ഥന നടത്തി. അവള് ആഗ്രഹിച്ചത്‌ പോലെ തന്നെ എന്റെ വായില്‍ നിന്നുമുള്ള അഭ്യര്‍ത്ഥന കേട്ടപ്പോള്‍, എനിക്കൊത്തിരി ഇഷ്ടമാണ് ഇചായനെ, എന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍, എന്റെ ലഹരി പതിന്‍ മടങ്ങ്‌ വര്‍ധിച്ചു. ഞങ്ങള്‍ ഭാവി കാര്യങ്ങള്‍ വരെ തീരുമാനിച്ചു. ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ എത്രയോ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കെട്ടി പൊക്കി. ഇത് കെട്ടി പൊക്കി തരാന്‍ സഹായിച്ച "ഗ്രീന്‍ ലേബലെ" നിന്നെ പാരില്‍ ഞാനെന്തു വിളിക്കണം.............. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ചിറകുകള്‍ ഉള്ള പ്രണയ രഥത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ പറന്നു പൊങ്ങി.....ആകാശ നീലിമയിലൊരു വട്ടം വരച്ചു. ആ വരകള്‍ മായാതെ കിടന്നു....വെറും രണ്ടു ദിവസ്സതെക്ക് മാത്രം.........തിരിച്ചു ഞാന് തിരുമ്മല്‍ ദിനത്തിലേക്ക് വരട്ടെ......പുറത്താകെ തിരുമ്മു കിട്ടിയപ്പോള്‍ ഒരു സുഖം....ഈ എല്ലുകള്‍ ഒടിഞ്ഞു പോയാലും വേണ്ടില്ല എന്നൊരു തോന്നല്‍ ഉള്ളില്‍ ഉടലെടുതോ എന്നൊരു സംശയം......ഇപ്പം എങ്ങനെ ഉണ്ട് എന്ന സുമിയുടെ ചോദ്യത്തിന് ഞാന് കുറച്ചു കൂടി തിരുംമിക്കോ എന്ന മറുപടി തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു. അയ്യോ പുറമെല്ലാം ഭയങ്കരമായി "ചുവന്നു" എന്നുള്ള പറച്ചലില്‍ ഞാന് പറഞ്ഞു എന്നാ നിര്‍ത്തിക്കോ എന്ന്. കുറെ ഏറെ നേരം ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നു. സംസാരത്തിനിടയില്‍ സുമിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഞാന് നിര്‍വ്വികാരനായി പോയി......എന്ത് പറയണം എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.....എന്നെ കുഴപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു ആ ചോദ്യം. ഈ നല്ല ഹൃദയം ഞാന് കവര്‍ന്നെടുതോട്ടെ എന്ന്......അത് വേണോ എന്ന് ഞാനും. റിമിയ്ക്ക് കൊടുത്ത വാക്കിന് ഭംഗം വരരുതല്ലോ. ഞാന് തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു അത് വേണ്ടെടോ.......അത് ശരിയാകില്ല. അവളുടെ കറുത്ത മുഖം വീണ്ടും കറുത്ത് പോയി. അവളുടെ നിറഞ്ഞ കണ്‍കളില്‍ നോക്കാന്‍ ത്രാണിയില്ലാതെ ഞാന് കുനിഞ്ഞിരുന്നു. അവള് ഏങ്ങല്‍ അടക്കി പിടിച്ചു പുറത്തേക്കു പോയി. അടുത്ത ദിവസ്സം രാവിലെ റിമി എന്നെ കണ്ട ഭാവം പോലും നടിക്കാതെ എന്റെ വീടിനു മുന്നില്‍ കൂടി നടന്നു പോയി.....ഞാന് എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തു എന്ന് ഞാന് ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു പോയി. അറിയില്ല..എന്റെ തെറ്റ് എന്താണെന്ന്.....ഇപ്പോള്‍ രണ്ടു പേരും എന്നോട് മിണ്ടാറില്ല.....എന്തോ വലിയ അപരാധം ഞാന് ചെയ്തത് പോലെ. എനിക്കറിയില്ല ഞാന് എന്താണ് തെറ്റ് ചെയ്തത് എന്ന്.................മൂന്നാം ദിവസ്സം വൈകിട്ട് ഏഴു മണിക്ക് ഞാന് കുളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍, ഒരു വിളി കേട്ട്......അച്ചായാ.....ഒന്ന് പെട്ടെന്ന് വരാമോ.......പെട്ടെന്ന് വേണം.........കരച്ചിലോടു കൂടിയുള്ള റിമിയുടെ വിളിയില്‍ എന്തോ പന്തികേട്‌ തോന്നിയ ഞാന് നല്ലത് പോലെ ഒന്ന് തോര്‍താതെ..ഈറനായി തന്നെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ വസ്ത്രം മാറി ഓടി വാതില്‍ തുറന്നു അവളുടെ കൂടെ തന്നെ അവരുടെ വീട്ടിലേക്കു പോയി.....അവിടെ ചെന്ന് കയറിയപ്പോള്‍, ഞാന് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആ ദുരന്തം ആയിരുന്നു എന്റെ കണ്‍മുന്‍പില്‍. എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് ഒരു തീരുമാനം പോലും എടുക്കാനാവാതെ ഞാന് മിഴിച്ചു നിന്നു.............നേരെ നില്‍ക്കാന്‍ പോലും ആകാതെ എന്റെ ശരീരം വിറ കൊണ്ടു..
പെട്ടെന്ന് ഞാനെന്റെ മനോധൈര്യം വീണ്ടെടുത്ത്‌. എന്റെ ഹൃദയം കിട്ടാഞ്ഞതിന്റെ ക്രൂരമായ പ്രതികാരമോ, അതോ ഞാന് ഇല്ലാത്ത ജീവിതം അവള്‍ക്കു വേണ്ടെന്നു തീരുമാനിച്ചതോ, അറിയില്ല...അവള് തന്റെ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാനായി ഒരു പിടി ഉറക്ക ഗുളികകള്‍ വിഴുങ്ങി . ഞാനും റിമിയും കൂടി സുമിയെ താങ്ങി ഇരുത്തി. വായില്‍ നിന്നും വരുന്ന നുരയും പതയും ഞങ്ങള്‍ തുടച്ചു. പെട്ടെന്ന് ഞാന് കുറെ വെള്ളം അവളെ കുടിപ്പിച്ചു. എന്നിട്ട് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി. തക്ക സമയത്ത് തന്നെ അറിഞ്ഞതിനാല്‍ ജീവഹാനി സംഭവിച്ചില്ല. രാത്രി മുഴുവന്‍ ഞാന് ഉറക്കമിളച്ചിരുന്നു. അവള് എഴുതി വച്ചിരുന്ന കത്ത് വായിച്ചു എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു. എനിക്ക് ശബ്ദം ഇല്ല. അവള് പതുക്കെ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള്‍ ഞാന് ദൈവത്തിനു നന്ദി ചൊല്ലി. പകുതി മയക്കത്തിലും അവള് എന്റെ പേര് ചൊല്ലി വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ അവള്‍ക്കു നല്ലത് പോലെ ബോധം വീണു. എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ അടുത്തിരുന്ന എന്നെ ഒരു കൈ കൊണ്ടു ചുറ്റി പിടിച്ചു എന്നെ വിട്ടു പോകല്ലേ എന്ന് നിലവിളിക്കുന്നു. ഞാന് എന്ത് ചെയ്യണം. ഞാന് പറഞ്ഞു , സാരമില്ല , ഇപ്പോള്‍ സമാധാനം ആയി ഇരിക്കൂ...കുഴപ്പം ഒന്നും വരാതെ ദൈവം കാത്തല്ലോ. ഞാന് സുമിയുടെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ വിളിച്ചു, സുമിയെ പരിചരിക്കാന്‍ ഇരുത്തിയിട്ട് ഞാന് നേരെ റൂമിലേക്ക്‌ പോയി, ഉറക്ക ചടവോടെ ഓഫീസിലും പോയി......ഓഫീസ്സില്‍ ചെന്നിരുന്ന ഞാന് വിങ്ങി പൊട്ടി പോയി. പിന്നെ എനിക്ക് ഫോണ്‍ വിളികളുടെ ഒരു നിര തന്നെ ആയിരുന്നു. കേട്ട അപവാദങ്ങള്‍ക്ക് കയ്യും കണക്കുമില്ല. ഒരു കൂട്ടം മലയാളി സഹോദരങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയും പറഞ്ഞു , എന്നില്‍ നിന്നും ഗര്‍ഭിണിയായ അവളെ ഞാന് വിഷം കൊടുത്തെന്നും, അവിഹിത ഗര്‍ഭം അലസ്സിപ്പിക്കാന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടു പോയെന്നു വരെ കഥകള്‍ മെനഞ്ഞു.. എനിക്ക് മാനസ്സിക നില തെറ്റുമെന്നു വരെ തോന്നി പോയി ഞാന്. ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാനാവാതെ ഞാന് അലഞ്ഞു. മദ്യം എന്നെ കുടിക്കാന്‍ ആരംഭിച്ചു. ഞാന് തീര്‍ത്തും മദ്യത്തില്‍ അഭയം തേടി. ഈ ലോകത്തോട്‌ ഞാന് ചോദിച്ചു , എന്ത് തെറ്റാണ് ഞാന് ചെയ്തത് ലോകമേ നിന്നോട്. എനിക്കെന്നും കണ്ണ് നീരിന്റെ ഉപ്പു രസത്തെ രുചിക്കാന്‍ മാത്രമേ വിധിയുള്ളോ.
രണ്ടു ദിവസ്സത്തെ ആശുപത്രി വാസ്സത്തിനു ശേഷം സുമി തിരിച്ചു വന്നു. ഞാന് ആരെയും കാണുവാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. എന്തിനു....നിരപരാധിയായ എന്നെ കല്ലെറിഞ്ഞ കൂട്ടരേ നിന്നോട് എങ്ങനെ ഞാന് അടുക്കും. ഒരിക്കല്‍ ഈ ലോകം നിന്നോടും ചോദിക്കും. അന്ന് നീ കരയരുത്. കരയുമ്പോള്‍ അത് നിന്റെ പരാജയമായിരിക്കും ...ആ പരാജയത്തിനു മുന്‍പില്‍ നീ അലമുറയിടും..... അന്ന് നീ ഈ എന്നെ ഓര്‍ക്കും. റിമി , അവള് സുമിയ്ക്ക് വേണ്ടി വഴി മാറി കൊടുത്തു. ഞാന് മൂലം നിന്റെ കണ്ണ് നീര്‍ ഞാന് സ്നേഹിച്ച അച്ചായന്റെ നെഞ്ചില്‍ വീഴരുത് എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു. സുമിയോ????? സുമി തന്റെ ചെയ്തികള്‍ ക്രൂരമായി പോയി , അല്പം കടുത്തു പോയി എന്ന് മനസ്സിലാക്കി. എന്നോട് മാപ്പ് ചോദിച്ചു. ഞാന് ചോദിച്ചു....കുഞ്ഞേ ഈ ലോകം മുഴുവനും എന്നെ കല്ലെറിയുന്നത്‌ നീ കണ്ടില്ലേ....ഇനി നീ മാപ്പ് ചോദിച്ചിട്ടെന്തു കാര്യം. എനിക്ക് നിന്നോട് പിണക്കമൊന്നും ഇല്ല , പക്ഷെ ജീവിതം ഒരിക്കല്‍ മാത്രം ഉള്ളതാണ്, അതു നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കൂ എന്ന് മദ്യത്തില്‍ കുളിച്ച എന്റെ ഉപദേശം. എന്നോ....എങ്ങനെയോ....ഞാന് സുമിയോട്‌ അടുത്ത്.....നിര കണ്ണുകളോടെ വിട പറഞ്ഞ റിമി എന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയായി മാറി. വെറും കൂട്ടുകാരി. അവളുടെ മനസ്സ് എത്ര വേദനിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് എനിക്കറിയാം. ഞാന് എന്റെ ജീവിതം സുമിയോട്‌ കൂടി പങ്കു വയ്ക്കുവാന്‍ ഉള്ള തീരുമാനം വീട്ടില്‍ അറിയിച്ചു. സുമിയ്ക്ക് അപ്പനില്ല.....വീടില്ല.....വെറും പാവങ്ങള്‍.....എന്റെ വീട്ടുകാര്‍ക്ക് അത് ദഹിക്കില്ല.അത്രയും താഴ്ന്നു പോകണോ എന്നാ ചിന്തകള്‍ അവരെ മഥിച്ചു. ഞാന് എന്റെ തീരുമാനത്തില്‍ ഉറച്ചു നിന്നു. ആരും എനിക്ക് അനുവാദം തന്നില്ല. ഞാന് മദ്യം കഴിച്ചിട്ട് വന്നു വീട്ടില്‍ ബഹളമുണ്ടാക്കി. എന്റെ അമ്മ മാത്രം എന്നോട് പറഞ്ഞു മോന് അതാണ്‌ ഇഷ്ടമെങ്കില്‍ അവളെ കല്യാണം കഴിച്ചോളൂ.....പക്ഷെ നീ ഇങ്ങനെ വഴി പിഴച്ചു പോകരുത്. നിന്റെ നന്മയാണ് എനിക്ക് കാണേണ്ടത്. അപ്പോഴും ഹിമാലയതെക്കള്‍ വലുപ്പമുള്ള എതിര്‍പ്പുകള്‍ തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു. നാട്ടില്‍ എന്നോടൊപ്പം കല്യാണം കഴിക്കാന്‍ വന്ന സുമി എന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു...നമുക്ക് പിരിയാം.....അല്ലാതെ വേറെ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗവും ഇല്ല. ഞാന് മുഖാന്തിരം അച്ചായന്‍ ഒത്തിരി അനുഭവിച്ചു. എനിക്ക് തന്ന സ്നേഹത്തെ ഞാന് ബഹുമാനിക്കുന്നു. ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ആയി.
തിരിച്ചവള്‍ ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. ഞാന് വീണ്ടും രണ്ടാഴ്ചയ്ക്കു ശേഷം തിരിച്ചു ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ എന്നെ കാത്തിരുന്ന ഒരു വാര്‍ത്ത ഉണ്ടായിരുന്നു.....സുമി ...അവള് വേറെ ഒരാളെ കണ്ടെത്തി.....ഞാന് ഒരു പെണ്ണിനെ പോലെ വാ വിട്ടു കരഞ്ഞു.....ഇങ്ങനെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു ..നല്ലതേ എനിക്ക് തരാവേ....അവിടുന്ന് തരുന്ന ജീവിതം നല്ലത് തന്നെ ആകുമല്ലോ.....എന്റെ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകള്‍ ഒന്നും തെറ്റായി ഭവിക്കരുതേ.....ഞാന് വീട്ടിലേക്കു ഫോണ്‍ ചെയ്തു..അമ്മെ ..അമ്മ പോയി ഇഷ്ടമുള്ള പെണ്‍കുട്ടിയെ കണ്ടോളൂ....ഞാന് അടുത്ത ആഴ്ചയില്‍ നാട്ടില്‍ വരുകയാണ്. അമ്മ പറഞ്ഞു മോന് വന്നു കണ്ടു ഇഷ്ടപ്പെട്ടു കെട്ടിയാല്‍ മതി.....ഞാന് നാട്ടില്‍ പോയി, പെണ്ണ് കണ്ടു. എനിക്കിഷ്ടപെട്ടു. അവളെ കെട്ടി. ഞാന് എന്റെ കഥകള്‍ പറഞ്ഞു.. പാവം അവള് കരഞ്ഞു....എന്നിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു നമുക്ക് സുമിയെ പോയി കാണാമെന്നു......ഞാന് പറഞ്ഞു അത് വേണ്ട...സുമിയുടെ പ്രതികരണം ഒരു പക്ഷെ എങ്ങനെ ആണെന്ന് അറിയില്ല...അത് നിന്നെ വേദനിപ്പിചാലോ.....എന്റെ ഭാര്യ സമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ ഒരു പ്രണയ ദുരന്തം........
ഇന്ന് ഞാന് എല്ലാം എന്റെ ഭാര്യയോടു പറഞ്ഞത് കൊണ്ടു അവള്‍ക്കെന്റെ മനസ്സറിയാം......ഞങ്ങള്‍ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുന്നു...ഏതു പ്രതിസന്ധികളും ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചു നേരിടുന്നു. എനാലും ഇടയ്ക്കിടെ എന്നോട് പറയും, പണ്ടത്തെ പോലൊന്നും പോയ്കളയല്ലേ.....ഇടിച്ചു ഞാന് സൂപ്പാക്കും. പെണ്ണല്ലേ അവളും, മനസ്സില്‍ പേടി കാണാതിരിക്കുമോ....അതും എന്നെ പോലൊരു വിരുതനെ സഹിക്കണ്ടെ.......
പേജിന്റെ മുകളിലേക്കുപോകാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക് ചെയ്യൂ
ഒരു ഫ്ലാഷ് ബാക്ക്..........
ഈ മുകളില്‍ വിവരിച്ച സംഭവത്തിനു രണ്ടു ദിവസ്സം മുന്‍പ് വേറൊരു സംഭവം ഉണ്ടായി. അന്ന് അവധി ആയിരുന്നു. അന്ന് എന്റെ കൂട്ടുകാരനും ഞാനും കൂടി അല്പം വെള്ളം അടിച്ചു. വെള്ളം തലയ്ക്കു പിടിച്ചപ്പോള്‍ എനിക്ക് പ്രേമം വന്നു. കൂട്ടുകാരനോട് അല്ല കേട്ടോ . വേറൊരു പെണ്ണിനോട്. അവളുടെ പേര് ഞാന് റിമി എന്ന് തല്‍ക്കാലം വിളിക്കട്ടെ........മറ്റവളെ ഞാന് സുമി എന്നും വിളിക്കട്ടെ. റിമിയും, സുമിയും എന്റെ അടുത്ത താമസ്സക്കാര്‍ . അന്ന് റിമിയ്ക്കും അവധി. ഞങ്ങള്‍ നല്ല കൂട്ടുകാര്‍ ആയിരുന്നു. എനിക്കന്നു ആഹാരം വയ്ക്കാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് ഒരേ റൂമില്‍ താമസിക്കുന്ന റിമിയും, സുമിയും എനിക്ക് ആഹാരം വച്ച് തരുമായിരുന്നു. എനിക്ക് അവരെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പ്രേമം അല്ലാത്ത ഒരിഷ്ടം. അപ്പോള്‍ ഞാന് പറഞ്ഞു വന്നത്, റിമി എനിക്ക് ആഹാരവും ആയി എന്റെ മുറിയില്‍ വന്നു . ഒരേ ഒരു പെഗ്ഗില്‍ വലിയ ഒരു വെള്ളമടിക്കാരനെ പോലെ ആടിയും, പാടിയും പോകുന്ന ഞാന് അന്ന് രണ്ടു പെഗ്ഗില്‍ എത്ര ആടിയെന്നു നിങ്ങള്‍ തന്നെ ഊഹിക്കുക. കുരീപ്പുഴ ശ്രീകുമാര്‍ അവര്‍കളുടെ ജെസ്സി നിനക്കെന്തു തോന്നി എന്ന കവിതയുടെ അന്നത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ആരാധകന്‍ ആണ് ഞാന്. അത് ഞാന് റിമിയ്ക്ക് ചൊല്ലി കേള്‍പ്പിച്ചു. എന്റെ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ ആ കവിത മുഴുവനും അവള് കേട്ടിരുന്നു. ഞാന് അപ്പോഴും അവള് കൊണ്ട് വന്ന ആഹാരം കഴിച്ചിരുന്നില്ല. ഞാന് ഒരു പ്രേമാഭ്യര്‍ത്ഥന നടത്തി. അവള് ആഗ്രഹിച്ചത്‌ പോലെ തന്നെ എന്റെ വായില്‍ നിന്നുമുള്ള അഭ്യര്‍ത്ഥന കേട്ടപ്പോള്‍, എനിക്കൊത്തിരി ഇഷ്ടമാണ് ഇചായനെ, എന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍, എന്റെ ലഹരി പതിന്‍ മടങ്ങ്‌ വര്‍ധിച്ചു. ഞങ്ങള്‍ ഭാവി കാര്യങ്ങള്‍ വരെ തീരുമാനിച്ചു. ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ എത്രയോ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കെട്ടി പൊക്കി. ഇത് കെട്ടി പൊക്കി തരാന്‍ സഹായിച്ച "ഗ്രീന്‍ ലേബലെ" നിന്നെ പാരില്‍ ഞാനെന്തു വിളിക്കണം.............. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ചിറകുകള്‍ ഉള്ള പ്രണയ രഥത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ പറന്നു പൊങ്ങി.....ആകാശ നീലിമയിലൊരു വട്ടം വരച്ചു. ആ വരകള്‍ മായാതെ കിടന്നു....വെറും രണ്ടു ദിവസ്സതെക്ക് മാത്രം.........തിരിച്ചു ഞാന് തിരുമ്മല്‍ ദിനത്തിലേക്ക് വരട്ടെ......പുറത്താകെ തിരുമ്മു കിട്ടിയപ്പോള്‍ ഒരു സുഖം....ഈ എല്ലുകള്‍ ഒടിഞ്ഞു പോയാലും വേണ്ടില്ല എന്നൊരു തോന്നല്‍ ഉള്ളില്‍ ഉടലെടുതോ എന്നൊരു സംശയം......ഇപ്പം എങ്ങനെ ഉണ്ട് എന്ന സുമിയുടെ ചോദ്യത്തിന് ഞാന് കുറച്ചു കൂടി തിരുംമിക്കോ എന്ന മറുപടി തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു. അയ്യോ പുറമെല്ലാം ഭയങ്കരമായി "ചുവന്നു" എന്നുള്ള പറച്ചലില്‍ ഞാന് പറഞ്ഞു എന്നാ നിര്‍ത്തിക്കോ എന്ന്. കുറെ ഏറെ നേരം ഞങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നു. സംസാരത്തിനിടയില്‍ സുമിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഞാന് നിര്‍വ്വികാരനായി പോയി......എന്ത് പറയണം എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.....എന്നെ കുഴപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു ആ ചോദ്യം. ഈ നല്ല ഹൃദയം ഞാന് കവര്‍ന്നെടുതോട്ടെ എന്ന്......അത് വേണോ എന്ന് ഞാനും. റിമിയ്ക്ക് കൊടുത്ത വാക്കിന് ഭംഗം വരരുതല്ലോ. ഞാന് തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു അത് വേണ്ടെടോ.......അത് ശരിയാകില്ല. അവളുടെ കറുത്ത മുഖം വീണ്ടും കറുത്ത് പോയി. അവളുടെ നിറഞ്ഞ കണ്‍കളില്‍ നോക്കാന്‍ ത്രാണിയില്ലാതെ ഞാന് കുനിഞ്ഞിരുന്നു. അവള് ഏങ്ങല്‍ അടക്കി പിടിച്ചു പുറത്തേക്കു പോയി. അടുത്ത ദിവസ്സം രാവിലെ റിമി എന്നെ കണ്ട ഭാവം പോലും നടിക്കാതെ എന്റെ വീടിനു മുന്നില്‍ കൂടി നടന്നു പോയി.....ഞാന് എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തു എന്ന് ഞാന് ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു പോയി. അറിയില്ല..എന്റെ തെറ്റ് എന്താണെന്ന്.....ഇപ്പോള്‍ രണ്ടു പേരും എന്നോട് മിണ്ടാറില്ല.....എന്തോ വലിയ അപരാധം ഞാന് ചെയ്തത് പോലെ. എനിക്കറിയില്ല ഞാന് എന്താണ് തെറ്റ് ചെയ്തത് എന്ന്.................മൂന്നാം ദിവസ്സം വൈകിട്ട് ഏഴു മണിക്ക് ഞാന് കുളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍, ഒരു വിളി കേട്ട്......അച്ചായാ.....ഒന്ന് പെട്ടെന്ന് വരാമോ.......പെട്ടെന്ന് വേണം.........കരച്ചിലോടു കൂടിയുള്ള റിമിയുടെ വിളിയില്‍ എന്തോ പന്തികേട്‌ തോന്നിയ ഞാന് നല്ലത് പോലെ ഒന്ന് തോര്‍താതെ..ഈറനായി തന്നെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ വസ്ത്രം മാറി ഓടി വാതില്‍ തുറന്നു അവളുടെ കൂടെ തന്നെ അവരുടെ വീട്ടിലേക്കു പോയി.....അവിടെ ചെന്ന് കയറിയപ്പോള്‍, ഞാന് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത ആ ദുരന്തം ആയിരുന്നു എന്റെ കണ്‍മുന്‍പില്‍. എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് ഒരു തീരുമാനം പോലും എടുക്കാനാവാതെ ഞാന് മിഴിച്ചു നിന്നു.............നേരെ നില്‍ക്കാന്‍ പോലും ആകാതെ എന്റെ ശരീരം വിറ കൊണ്ടു..
പെട്ടെന്ന് ഞാനെന്റെ മനോധൈര്യം വീണ്ടെടുത്ത്‌. എന്റെ ഹൃദയം കിട്ടാഞ്ഞതിന്റെ ക്രൂരമായ പ്രതികാരമോ, അതോ ഞാന് ഇല്ലാത്ത ജീവിതം അവള്‍ക്കു വേണ്ടെന്നു തീരുമാനിച്ചതോ, അറിയില്ല...അവള് തന്റെ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാനായി ഒരു പിടി ഉറക്ക ഗുളികകള്‍ വിഴുങ്ങി . ഞാനും റിമിയും കൂടി സുമിയെ താങ്ങി ഇരുത്തി. വായില്‍ നിന്നും വരുന്ന നുരയും പതയും ഞങ്ങള്‍ തുടച്ചു. പെട്ടെന്ന് ഞാന് കുറെ വെള്ളം അവളെ കുടിപ്പിച്ചു. എന്നിട്ട് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി. തക്ക സമയത്ത് തന്നെ അറിഞ്ഞതിനാല്‍ ജീവഹാനി സംഭവിച്ചില്ല. രാത്രി മുഴുവന്‍ ഞാന് ഉറക്കമിളച്ചിരുന്നു. അവള് എഴുതി വച്ചിരുന്ന കത്ത് വായിച്ചു എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു. എനിക്ക് ശബ്ദം ഇല്ല. അവള് പതുക്കെ കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള്‍ ഞാന് ദൈവത്തിനു നന്ദി ചൊല്ലി. പകുതി മയക്കത്തിലും അവള് എന്റെ പേര് ചൊല്ലി വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ അവള്‍ക്കു നല്ലത് പോലെ ബോധം വീണു. എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ അടുത്തിരുന്ന എന്നെ ഒരു കൈ കൊണ്ടു ചുറ്റി പിടിച്ചു എന്നെ വിട്ടു പോകല്ലേ എന്ന് നിലവിളിക്കുന്നു. ഞാന് എന്ത് ചെയ്യണം. ഞാന് പറഞ്ഞു , സാരമില്ല , ഇപ്പോള്‍ സമാധാനം ആയി ഇരിക്കൂ...കുഴപ്പം ഒന്നും വരാതെ ദൈവം കാത്തല്ലോ. ഞാന് സുമിയുടെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ വിളിച്ചു, സുമിയെ പരിചരിക്കാന്‍ ഇരുത്തിയിട്ട് ഞാന് നേരെ റൂമിലേക്ക്‌ പോയി, ഉറക്ക ചടവോടെ ഓഫീസിലും പോയി......ഓഫീസ്സില്‍ ചെന്നിരുന്ന ഞാന് വിങ്ങി പൊട്ടി പോയി. പിന്നെ എനിക്ക് ഫോണ്‍ വിളികളുടെ ഒരു നിര തന്നെ ആയിരുന്നു. കേട്ട അപവാദങ്ങള്‍ക്ക് കയ്യും കണക്കുമില്ല. ഒരു കൂട്ടം മലയാളി സഹോദരങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയും പറഞ്ഞു , എന്നില്‍ നിന്നും ഗര്‍ഭിണിയായ അവളെ ഞാന് വിഷം കൊടുത്തെന്നും, അവിഹിത ഗര്‍ഭം അലസ്സിപ്പിക്കാന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടു പോയെന്നു വരെ കഥകള്‍ മെനഞ്ഞു.. എനിക്ക് മാനസ്സിക നില തെറ്റുമെന്നു വരെ തോന്നി പോയി ഞാന്. ഒരു തീരുമാനവും എടുക്കാനാവാതെ ഞാന് അലഞ്ഞു. മദ്യം എന്നെ കുടിക്കാന്‍ ആരംഭിച്ചു. ഞാന് തീര്‍ത്തും മദ്യത്തില്‍ അഭയം തേടി. ഈ ലോകത്തോട്‌ ഞാന് ചോദിച്ചു , എന്ത് തെറ്റാണ് ഞാന് ചെയ്തത് ലോകമേ നിന്നോട്. എനിക്കെന്നും കണ്ണ് നീരിന്റെ ഉപ്പു രസത്തെ രുചിക്കാന്‍ മാത്രമേ വിധിയുള്ളോ.
രണ്ടു ദിവസ്സത്തെ ആശുപത്രി വാസ്സത്തിനു ശേഷം സുമി തിരിച്ചു വന്നു. ഞാന് ആരെയും കാണുവാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചില്ല. എന്തിനു....നിരപരാധിയായ എന്നെ കല്ലെറിഞ്ഞ കൂട്ടരേ നിന്നോട് എങ്ങനെ ഞാന് അടുക്കും. ഒരിക്കല്‍ ഈ ലോകം നിന്നോടും ചോദിക്കും. അന്ന് നീ കരയരുത്. കരയുമ്പോള്‍ അത് നിന്റെ പരാജയമായിരിക്കും ...ആ പരാജയത്തിനു മുന്‍പില്‍ നീ അലമുറയിടും..... അന്ന് നീ ഈ എന്നെ ഓര്‍ക്കും. റിമി , അവള് സുമിയ്ക്ക് വേണ്ടി വഴി മാറി കൊടുത്തു. ഞാന് മൂലം നിന്റെ കണ്ണ് നീര്‍ ഞാന് സ്നേഹിച്ച അച്ചായന്റെ നെഞ്ചില്‍ വീഴരുത് എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചു. സുമിയോ????? സുമി തന്റെ ചെയ്തികള്‍ ക്രൂരമായി പോയി , അല്പം കടുത്തു പോയി എന്ന് മനസ്സിലാക്കി. എന്നോട് മാപ്പ് ചോദിച്ചു. ഞാന് ചോദിച്ചു....കുഞ്ഞേ ഈ ലോകം മുഴുവനും എന്നെ കല്ലെറിയുന്നത്‌ നീ കണ്ടില്ലേ....ഇനി നീ മാപ്പ് ചോദിച്ചിട്ടെന്തു കാര്യം. എനിക്ക് നിന്നോട് പിണക്കമൊന്നും ഇല്ല , പക്ഷെ ജീവിതം ഒരിക്കല്‍ മാത്രം ഉള്ളതാണ്, അതു നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കൂ എന്ന് മദ്യത്തില്‍ കുളിച്ച എന്റെ ഉപദേശം. എന്നോ....എങ്ങനെയോ....ഞാന് സുമിയോട്‌ അടുത്ത്.....നിര കണ്ണുകളോടെ വിട പറഞ്ഞ റിമി എന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയായി മാറി. വെറും കൂട്ടുകാരി. അവളുടെ മനസ്സ് എത്ര വേദനിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് എനിക്കറിയാം. ഞാന് എന്റെ ജീവിതം സുമിയോട്‌ കൂടി പങ്കു വയ്ക്കുവാന്‍ ഉള്ള തീരുമാനം വീട്ടില്‍ അറിയിച്ചു. സുമിയ്ക്ക് അപ്പനില്ല.....വീടില്ല.....വെറും പാവങ്ങള്‍.....എന്റെ വീട്ടുകാര്‍ക്ക് അത് ദഹിക്കില്ല.അത്രയും താഴ്ന്നു പോകണോ എന്നാ ചിന്തകള്‍ അവരെ മഥിച്ചു. ഞാന് എന്റെ തീരുമാനത്തില്‍ ഉറച്ചു നിന്നു. ആരും എനിക്ക് അനുവാദം തന്നില്ല. ഞാന് മദ്യം കഴിച്ചിട്ട് വന്നു വീട്ടില്‍ ബഹളമുണ്ടാക്കി. എന്റെ അമ്മ മാത്രം എന്നോട് പറഞ്ഞു മോന് അതാണ്‌ ഇഷ്ടമെങ്കില്‍ അവളെ കല്യാണം കഴിച്ചോളൂ.....പക്ഷെ നീ ഇങ്ങനെ വഴി പിഴച്ചു പോകരുത്. നിന്റെ നന്മയാണ് എനിക്ക് കാണേണ്ടത്. അപ്പോഴും ഹിമാലയതെക്കള്‍ വലുപ്പമുള്ള എതിര്‍പ്പുകള്‍ തുടര്‍ന്ന് കൊണ്ടേയിരുന്നു. നാട്ടില്‍ എന്നോടൊപ്പം കല്യാണം കഴിക്കാന്‍ വന്ന സുമി എന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു...നമുക്ക് പിരിയാം.....അല്ലാതെ വേറെ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗവും ഇല്ല. ഞാന് മുഖാന്തിരം അച്ചായന്‍ ഒത്തിരി അനുഭവിച്ചു. എനിക്ക് തന്ന സ്നേഹത്തെ ഞാന് ബഹുമാനിക്കുന്നു. ഫോണ്‍ കട്ട്‌ ആയി.
തിരിച്ചവള്‍ ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. ഞാന് വീണ്ടും രണ്ടാഴ്ചയ്ക്കു ശേഷം തിരിച്ചു ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ എന്നെ കാത്തിരുന്ന ഒരു വാര്‍ത്ത ഉണ്ടായിരുന്നു.....സുമി ...അവള് വേറെ ഒരാളെ കണ്ടെത്തി.....ഞാന് ഒരു പെണ്ണിനെ പോലെ വാ വിട്ടു കരഞ്ഞു.....ഇങ്ങനെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു ..നല്ലതേ എനിക്ക് തരാവേ....അവിടുന്ന് തരുന്ന ജീവിതം നല്ലത് തന്നെ ആകുമല്ലോ.....എന്റെ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകള്‍ ഒന്നും തെറ്റായി ഭവിക്കരുതേ.....ഞാന് വീട്ടിലേക്കു ഫോണ്‍ ചെയ്തു..അമ്മെ ..അമ്മ പോയി ഇഷ്ടമുള്ള പെണ്‍കുട്ടിയെ കണ്ടോളൂ....ഞാന് അടുത്ത ആഴ്ചയില്‍ നാട്ടില്‍ വരുകയാണ്. അമ്മ പറഞ്ഞു മോന് വന്നു കണ്ടു ഇഷ്ടപ്പെട്ടു കെട്ടിയാല്‍ മതി.....ഞാന് നാട്ടില്‍ പോയി, പെണ്ണ് കണ്ടു. എനിക്കിഷ്ടപെട്ടു. അവളെ കെട്ടി. ഞാന് എന്റെ കഥകള്‍ പറഞ്ഞു.. പാവം അവള് കരഞ്ഞു....എന്നിട്ട് എന്നോട് പറഞ്ഞു നമുക്ക് സുമിയെ പോയി കാണാമെന്നു......ഞാന് പറഞ്ഞു അത് വേണ്ട...സുമിയുടെ പ്രതികരണം ഒരു പക്ഷെ എങ്ങനെ ആണെന്ന് അറിയില്ല...അത് നിന്നെ വേദനിപ്പിചാലോ.....എന്റെ ഭാര്യ സമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ ഒരു പ്രണയ ദുരന്തം........
ഇന്ന് ഞാന് എല്ലാം എന്റെ ഭാര്യയോടു പറഞ്ഞത് കൊണ്ടു അവള്‍ക്കെന്റെ മനസ്സറിയാം......ഞങ്ങള്‍ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുന്നു...ഏതു പ്രതിസന്ധികളും ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചു നേരിടുന്നു. എനാലും ഇടയ്ക്കിടെ എന്നോട് പറയും, പണ്ടത്തെ പോലൊന്നും പോയ്കളയല്ലേ.....ഇടിച്ചു ഞാന് സൂപ്പാക്കും. പെണ്ണല്ലേ അവളും, മനസ്സില്‍ പേടി കാണാതിരിക്കുമോ....അതും എന്നെ പോലൊരു വിരുതനെ സഹിക്കണ്ടെ.......
പേജിന്റെ മുകളിലേക്കുപോകാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക് ചെയ്യൂ
Wednesday, December 2, 2009
എന്റെ ജല്പനങ്ങള്‍....
എന്താണ് ജല്പനങ്ങള്‍??? അല്ലെ....വെറും ഭ്രാന്തു. ഹ ഹ ഹ , അതെ അത് തന്നെ, ഈ ഭ്രാന്തിന്റെ വിരുതാണ്. നാം എല്ലാം പലപ്പോഴും പലതും ചിന്തിക്കുന്നുണ്ടാകും. എന്തൊക്കെയാണ് നമ്മുടെ ചിന്തകള്‍? ആകാശം എങ്ങനെ ഉണ്ടായി, എന്തിനു വേണ്ടി. എവിടെയാണീ ഭൂമിയുടെ അറ്റം.....അല്ല ഭൂമി ഉരുണ്ടാതാണെങ്കില്‍, മുകള്‍ പരപ്പിലെ വെള്ളവും, മനുഷ്യരും എല്ലാം എന്താണ് ഒഴുകിയോ, മറിഞ്ഞോ പോകാത്തത്. അപ്പോള്‍ ഉത്തരം എല്ലാത്തിനെയും ആകര്‍ഷിക്കുന്ന ഒരു ഘടകം ഉണ്ടെന്നു. അപ്പോള്‍ എല്ലാത്തിനെയും ഒന്നിച്ചു നിര്‍ത്താനൊരു ഘടകം ഉണ്ടെങ്കില്‍ , ഈ മനുഷ്യനെ എല്ലാം ഒന്നിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ എന്ത് കൊണ്ട് ആര്‍ക്കും കഴിയുന്നില്ല. അങ്ങനെ ആയിരുന്നുവെങ്കില്‍ എത്ര മനോഹരം ഈ ജീവിതം എന്ന് പറയാനാകുമായിരുന്നു. (തുടരും)
ജീവിത "യാത്ര"യിലൂടെ ........എന്റെ കഥ
അന്നും എനിക്ക് നടുവിന് വേദന, ഇന്നും എന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന ചോദ്യമാ, അന്ന് ശരിക്കും വേദന ഉണ്ടായിരുന്നോ? അതോ............മനസ്സിനായിരുന്നോ......ഓ...അതിനി പ്രത്യേകിച്ച് എന്തിനു പറയണം , വേദന അല്ലെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്നും....കണ്ണ് നീര്‍ ഒഴുകിയ ചാലുകള്‍ കവിളില്‍ ഇന്നും മായാതെ കിടപ്പില്ലേ. ഓര്‍മ്മകള്‍ പുറകോട്ടു പായുകയാണ്..എന്ന് വിചാരിക്കും ഇനി അത് ഓര്‍ക്കരുത് എന്ന്, പക്ഷെ മറക്കാന്‍ പറ്റാതെ, ഇത്തിള്‍ കണ്ണി പോലെ പറ്റി പിടിചിരിക്കയല്ലേ....പലപ്പോഴും ചിന്തിച്ചതാ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒരു ശാപമാണെന്ന്....പക്ഷെ എല്ലാ ഓര്‍മ്മകളും അങ്ങനെ അല്ലല്ലോ അതാ, എന്റെ സന്തോഷം.
ചീറ്റ പുലിയെ പോലെ ഇര പിടിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയില്‍ ഒടുകയാണോ ഈ ട്രെയിന്‍...ഇതിനൊന്നു പതുക്കെ പോയ്ക്കൂടെ....മോനെ, അവിടെ ചെന്നാലും നല്ലത് പോലെ ജീവിക്കണം. ഓര്‍മ്മയുണ്ടല്ലോ, ഇനി നീയും കൂടെയേ ഉള്ളൂ...നിന്നേം കൂടെ ഒന്ന് കര പിടിപ്പിക്കണം, അത് കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ എനിക്ക് സമാധാനമായി അങ്ങോട്ട്‌ പോകാല്ലോ......കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍........അപ്പനെ പോലെ ആകരുത് കേട്ടോ....ഞാന് നിന്നെ പഠിപ്പിച്ചതും, വളര്‍ത്തിയതും ഒക്കെ നിനക്കു ഞാന് പറയാതെ തന്നെ അറിയാല്ലോ.....ചൂളം വിളിച്ചു കൊണ്ട് പായുന്ന വണ്ടിയുടെ ഇരമ്പലുകള്‍ ഞാന് കേട്ടില്ല.....ഞാന് ഇപ്പോഴും അമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു നിന്ന് കരയുകയാ...ഞാന് പോണില്ല അമ്മെ, അമ്മയെ തനിച്ചാക്കിയിട്ടു എനിക്കെങ്ങും പോകണ്ട. .......മരിക്കുയാണെങ്കില്‍ നമുക്ക് രണ്ടു പേര്‍ക്കും കൂടി മരിക്കാം....
അങ്ങനെ പറഞ്ഞാല്‍ എങ്ങനെയാ കുഞ്ഞേ, നീ ഇവിടെ നിന്നാല്‍ എന്തൊക്കെയാ ഇനി സംഭവിക്കുന്നത്, അതുകൊണ്ട് എന്റെ മോന് എന്നെ പറ്റി വിഷമിക്കണ്ട, ഞാന് എങ്ങനേലും കഴിഞ്ഞോളാം. അമ്മെ അച്ഛന്‍ അടിക്കാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അമ്മ മാറി പോകണേ..അടിയൊന്നും കൊള്ളല്ലേ..........ഇല്ലെടാ മക്കളെ, മക്കള് പൊയ്ക്കോ. കണ്ണ് നീര്‍ തുടച്ചു കൊണ്ട് വിങ്ങുന്ന നെഞ്ചുമായി ഞാന് യാത്ര പറഞ്ഞു. ..............പോയി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന് കാണാതെ അമ്മ കണ്ണ് തുടക്കുന്നു...
...ചായേ........ചായാ........ചായാ.....................ചായക്കാരന്റെ തൊണ്ട പൊട്ടിയുള്ള വിളി കേട്ട് ഞാന് പെട്ടെന്ന് ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നും ഉണര്‍ന്നു. കണ്ണ് നീരിനു എളുപ്പമായിരുന്നു കവിളിലൂടെ ഒഴുകുവാന്‍, ചാലുകള്‍ ഉണ്ടല്ലോ അവര്‍ക്ക് സുഗമമായി ഒഴുകാന്‍. എന്താ കുഞ്ഞേ നീ കരയുന്നെ.......വീട്ടില്‍ നിന്നും ആദ്യമായാണോ.............ഉം....ഞാന് തല കുലുക്കി............ചായ ഒരെണ്ണം എടുക്കട്ടെ...... ഉം.....വീണ്ടും ഞാന് തലയാട്ടി.....അയാള് തന്ന ചായ വാങ്ങിയപ്പോള്‍ , അയാളെന്താ പൈസ വാങ്ങഞ്ഞത്.........ചായേ.........ചായാ .......ചായേ.........നടന്നു നീങ്ങുന്ന ആ മനുഷ്യനെ നോക്കി ഞാന് ചായ കുടിച്ചു.....പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോള്‍ മരങ്ങളും, എന്തിന് ......ഈ ലോകം മുഴുവനും അതി വേഗത്തില്‍ പുറകോട്ടു പായുന്നു. ഒന്നും കാണാന്‍ പറ്റുന്നില്ല...കാണുന്നതൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല...അതാ ശരി......
കുഞ്ഞേ പൈസ ഉണ്ടോ......ഓ...ചായക്കാരന്‍ പൈസ വാങ്ങാന്‍ വന്നു. ഞാന് പോക്കറ്റില്‍ കയ്യിട്ടു ഒരു രൂപ നാണയവും, രണ്ടു അമ്പതു പൈസ നാണയവും എടുത്തു കൊടുത്തു......പൈസ വാങ്ങി കൊണ്ട് അയാള് പോയപ്പോള്‍ , ചായ കുടിക്കണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി.......ആ പൈസ എന്റെ അമ്മ എത്ര ദിവസം കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു വച്ച് എനിക്ക് തന്നതാ....വീണ്ടും നഷ്ടം......
റൂമില്‍ ചെന്ന് കയറുമ്പോള്‍, പുതിയ അനുഭവം ...അറിയാത്ത നാട്....അറിയാത്ത ഭാഷ...പുതിയ ആളുകള്‍....എല്ലാവര്ക്കും ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു..അതെ ഉള്ളൂ എനിക്ക് അവര്‍ക്ക് കൊടുക്കാനായിട്ട് ഉള്ളൂ......അതിനു സ്നേഹത്തിന്റെ മധുരമാണെന്ന് ഒരിക്കല്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നതാ.....ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ വെളിയിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുമ്പോഴും പ്രതീക്ഷ കൈ വിട്ടില്ല...ഇന്ന് വരും..അമ്മയുടെ മറുപടി.....പോസ്റ്റുമാന്‍ കൊണ്ട് വന്ന കത്തില്‍ അമ്മയുടെ കയ്യക്ഷരം....റെന്നി ജോണ്‍.....ഉള്ളം തുടിച്ചു..പെട്ടെന്ന് തന്നെ പൊട്ടിച്ചു...... സ്നേഹം നിറഞ്ഞ മോന് അറിയുന്നതിന്........., കത്തില്‍ ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തു....കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു, കുറെ അക്ഷരങ്ങള്‍ പടര്‍ന്നു പോയീ...എനിക്കിവിടെ സുഖമാണ്...നീ ഒന്ന് കൊണ്ടും വിഷമിക്കരുത്...അച്ചാച്ചന്‍ ഇപ്പോള്‍ കുടിക്കതില്ല.....വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ ഉള്ളൂ..എന്നോട് വഴക്കൊന്നുമില്ല......നിന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ആ മനുഷ്യന്‍ ഇരുന്നു കരയും..സാരമില്ല..മോന് നല്ലതായി ജീവിക്കണം. ........എന്ന് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം അമ്മ.
ഒരു കൊല്ലത്തിനു ശേഷം കൊല്ലം റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ വന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍, സ്വന്തം നാടിന്റെ മനം മയക്കുന്ന മണം. ചിരിച്ചു കൊണ്ടോടി വന്നെന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചു കൊണ്ട് നില്‍ക്കുന്ന അച്ഛന്റെ പെങ്ങളുടെ മകനോട്‌, അമ്മ വന്നില്ലേ.....എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ , ഇല്ല.....തലവേദന ആയതു കൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ വയ്യ എന്ന്. പെട്ടെന്ന് വീട്ടിലെത്താനുള്ള മോഹം കൊണ്ട് ചെന്ന് വണ്ടിയില്‍ ഇരുന്നു. നാല്‍പതു കിലോ മീറ്റര്...ഹോ.... ഈ വണ്ടിയ്ക്ക് ഇത്രേ ഉള്ളോ വേഗത.....കുറച്ചു കൂടി സ്പീട് കൂട്ടികൂടായോ..... വണ്ടി ഓടിക്കുന്ന ആള്‍ എന്നെ രൂക്ഷമായി ഒന്ന് നോക്കി.......പെട്ടെന്ന് ഞാന് പുഞ്ചിര്ച്ചു..അമ്മ പഠിപ്പിച്ചതാ....ആ പുഞ്ചിരിയുടെ മധുരം ആ വണ്ടിക്കാരനും ഞാന് സമ്മാനിച്ചു....... അയാള് തിരിച്ചും.
വീട്ടില്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ കരുവാളിച്ച മുഖത്തോട് കൂടി ഇരിക്കുന്ന അമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാന് ചോദിച്ചു...എല്ലാം എനിക്ക് വേണ്ടി ഏറ്റു അല്ലെ....എന്നിട്ടും എല്ലാം എന്നോട് മറച്ചു വച്ചു അല്ലെ.....ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.....
അപ്പോഴും അച്ഛന്റെ തലയ്ക്കു പിടിച്ച കള്ളിന്റെ ലഹരിയുടെ താണ്ടവം, തറവാടിന്റെ നടുമുറ്റത്തു നടമാടുന്നു.........
...ശുഭം....
ചീറ്റ പുലിയെ പോലെ ഇര പിടിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയില്‍ ഒടുകയാണോ ഈ ട്രെയിന്‍...ഇതിനൊന്നു പതുക്കെ പോയ്ക്കൂടെ....മോനെ, അവിടെ ചെന്നാലും നല്ലത് പോലെ ജീവിക്കണം. ഓര്‍മ്മയുണ്ടല്ലോ, ഇനി നീയും കൂടെയേ ഉള്ളൂ...നിന്നേം കൂടെ ഒന്ന് കര പിടിപ്പിക്കണം, അത് കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ എനിക്ക് സമാധാനമായി അങ്ങോട്ട്‌ പോകാല്ലോ......കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍........അപ്പനെ പോലെ ആകരുത് കേട്ടോ....ഞാന് നിന്നെ പഠിപ്പിച്ചതും, വളര്‍ത്തിയതും ഒക്കെ നിനക്കു ഞാന് പറയാതെ തന്നെ അറിയാല്ലോ.....ചൂളം വിളിച്ചു കൊണ്ട് പായുന്ന വണ്ടിയുടെ ഇരമ്പലുകള്‍ ഞാന് കേട്ടില്ല.....ഞാന് ഇപ്പോഴും അമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു നിന്ന് കരയുകയാ...ഞാന് പോണില്ല അമ്മെ, അമ്മയെ തനിച്ചാക്കിയിട്ടു എനിക്കെങ്ങും പോകണ്ട. .......മരിക്കുയാണെങ്കില്‍ നമുക്ക് രണ്ടു പേര്‍ക്കും കൂടി മരിക്കാം....
അങ്ങനെ പറഞ്ഞാല്‍ എങ്ങനെയാ കുഞ്ഞേ, നീ ഇവിടെ നിന്നാല്‍ എന്തൊക്കെയാ ഇനി സംഭവിക്കുന്നത്, അതുകൊണ്ട് എന്റെ മോന് എന്നെ പറ്റി വിഷമിക്കണ്ട, ഞാന് എങ്ങനേലും കഴിഞ്ഞോളാം. അമ്മെ അച്ഛന്‍ അടിക്കാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അമ്മ മാറി പോകണേ..അടിയൊന്നും കൊള്ളല്ലേ..........ഇല്ലെടാ മക്കളെ, മക്കള് പൊയ്ക്കോ. കണ്ണ് നീര്‍ തുടച്ചു കൊണ്ട് വിങ്ങുന്ന നെഞ്ചുമായി ഞാന് യാത്ര പറഞ്ഞു. ..............പോയി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന് കാണാതെ അമ്മ കണ്ണ് തുടക്കുന്നു...
...ചായേ........ചായാ........ചായാ.....................ചായക്കാരന്റെ തൊണ്ട പൊട്ടിയുള്ള വിളി കേട്ട് ഞാന് പെട്ടെന്ന് ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നും ഉണര്‍ന്നു. കണ്ണ് നീരിനു എളുപ്പമായിരുന്നു കവിളിലൂടെ ഒഴുകുവാന്‍, ചാലുകള്‍ ഉണ്ടല്ലോ അവര്‍ക്ക് സുഗമമായി ഒഴുകാന്‍. എന്താ കുഞ്ഞേ നീ കരയുന്നെ.......വീട്ടില്‍ നിന്നും ആദ്യമായാണോ.............ഉം....ഞാന് തല കുലുക്കി............ചായ ഒരെണ്ണം എടുക്കട്ടെ...... ഉം.....വീണ്ടും ഞാന് തലയാട്ടി.....അയാള് തന്ന ചായ വാങ്ങിയപ്പോള്‍ , അയാളെന്താ പൈസ വാങ്ങഞ്ഞത്.........ചായേ.........ചായാ .......ചായേ.........നടന്നു നീങ്ങുന്ന ആ മനുഷ്യനെ നോക്കി ഞാന് ചായ കുടിച്ചു.....പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോള്‍ മരങ്ങളും, എന്തിന് ......ഈ ലോകം മുഴുവനും അതി വേഗത്തില്‍ പുറകോട്ടു പായുന്നു. ഒന്നും കാണാന്‍ പറ്റുന്നില്ല...കാണുന്നതൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല...അതാ ശരി......
കുഞ്ഞേ പൈസ ഉണ്ടോ......ഓ...ചായക്കാരന്‍ പൈസ വാങ്ങാന്‍ വന്നു. ഞാന് പോക്കറ്റില്‍ കയ്യിട്ടു ഒരു രൂപ നാണയവും, രണ്ടു അമ്പതു പൈസ നാണയവും എടുത്തു കൊടുത്തു......പൈസ വാങ്ങി കൊണ്ട് അയാള് പോയപ്പോള്‍ , ചായ കുടിക്കണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നി.......ആ പൈസ എന്റെ അമ്മ എത്ര ദിവസം കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു വച്ച് എനിക്ക് തന്നതാ....വീണ്ടും നഷ്ടം......
റൂമില്‍ ചെന്ന് കയറുമ്പോള്‍, പുതിയ അനുഭവം ...അറിയാത്ത നാട്....അറിയാത്ത ഭാഷ...പുതിയ ആളുകള്‍....എല്ലാവര്ക്കും ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു..അതെ ഉള്ളൂ എനിക്ക് അവര്‍ക്ക് കൊടുക്കാനായിട്ട് ഉള്ളൂ......അതിനു സ്നേഹത്തിന്റെ മധുരമാണെന്ന് ഒരിക്കല്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നതാ.....ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ വെളിയിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കുമ്പോഴും പ്രതീക്ഷ കൈ വിട്ടില്ല...ഇന്ന് വരും..അമ്മയുടെ മറുപടി.....പോസ്റ്റുമാന്‍ കൊണ്ട് വന്ന കത്തില്‍ അമ്മയുടെ കയ്യക്ഷരം....റെന്നി ജോണ്‍.....ഉള്ളം തുടിച്ചു..പെട്ടെന്ന് തന്നെ പൊട്ടിച്ചു...... സ്നേഹം നിറഞ്ഞ മോന് അറിയുന്നതിന്........., കത്തില്‍ ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തു....കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു, കുറെ അക്ഷരങ്ങള്‍ പടര്‍ന്നു പോയീ...എനിക്കിവിടെ സുഖമാണ്...നീ ഒന്ന് കൊണ്ടും വിഷമിക്കരുത്...അച്ചാച്ചന്‍ ഇപ്പോള്‍ കുടിക്കതില്ല.....വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ ഉള്ളൂ..എന്നോട് വഴക്കൊന്നുമില്ല......നിന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ആ മനുഷ്യന്‍ ഇരുന്നു കരയും..സാരമില്ല..മോന് നല്ലതായി ജീവിക്കണം. ........എന്ന് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം അമ്മ.
ഒരു കൊല്ലത്തിനു ശേഷം കൊല്ലം റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനില്‍ വന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍, സ്വന്തം നാടിന്റെ മനം മയക്കുന്ന മണം. ചിരിച്ചു കൊണ്ടോടി വന്നെന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചു കൊണ്ട് നില്‍ക്കുന്ന അച്ഛന്റെ പെങ്ങളുടെ മകനോട്‌, അമ്മ വന്നില്ലേ.....എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ , ഇല്ല.....തലവേദന ആയതു കൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ വയ്യ എന്ന്. പെട്ടെന്ന് വീട്ടിലെത്താനുള്ള മോഹം കൊണ്ട് ചെന്ന് വണ്ടിയില്‍ ഇരുന്നു. നാല്‍പതു കിലോ മീറ്റര്...ഹോ.... ഈ വണ്ടിയ്ക്ക് ഇത്രേ ഉള്ളോ വേഗത.....കുറച്ചു കൂടി സ്പീട് കൂട്ടികൂടായോ..... വണ്ടി ഓടിക്കുന്ന ആള്‍ എന്നെ രൂക്ഷമായി ഒന്ന് നോക്കി.......പെട്ടെന്ന് ഞാന് പുഞ്ചിര്ച്ചു..അമ്മ പഠിപ്പിച്ചതാ....ആ പുഞ്ചിരിയുടെ മധുരം ആ വണ്ടിക്കാരനും ഞാന് സമ്മാനിച്ചു....... അയാള് തിരിച്ചും.
വീട്ടില്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ കരുവാളിച്ച മുഖത്തോട് കൂടി ഇരിക്കുന്ന അമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാന് ചോദിച്ചു...എല്ലാം എനിക്ക് വേണ്ടി ഏറ്റു അല്ലെ....എന്നിട്ടും എല്ലാം എന്നോട് മറച്ചു വച്ചു അല്ലെ.....ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.....
അപ്പോഴും അച്ഛന്റെ തലയ്ക്കു പിടിച്ച കള്ളിന്റെ ലഹരിയുടെ താണ്ടവം, തറവാടിന്റെ നടുമുറ്റത്തു നടമാടുന്നു.........
...ശുഭം....
Wednesday, November 18, 2009
പ്രയത്നം
കുറെ നാളുകളായി എനിക്കുള്ള ഒരു ആഗ്രഹം ആയിരുന്നു ഒരു ബ്ലോഗ്‌ ഉണ്ടാക്കുക എന്നത്. എന്തായാലും അത് സാധിച്ചു. എന്റെ ജല്പനങ്ങളും , നിങ്ങളുടെ കല്പനകളും പങ്കു വയ്ക്കുവാന്‍ ഒരു വേദി ആയി ഇത് മാറണം. സ്നേഹത്തിലൂടെ എല്ലാം കീഴടക്കാന്‍ നമുക്ക് സാധിക്കണം. ഒന്നിനെയും പുച്ചിച്ചു തള്ളാനോ, എല്ലാറ്റിനെയും കൊള്ളാനോ കഴിയില്ല, എങ്കിലും സര്‍വേശ്വരന്‍ നമ്മെ ഭൂലോകത്തില്‍ ആക്കിയിരിക്കുന്നത്, തന്റെ തോട്ടത്തിലെ കാവല്ക്കാരായിട്ടല്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ ഉടമകള്‍ ആയിട്ടാണ്. സ്വന്തം പ്രയത്ന്നത്തിലൂടെ തോട്ടത്തില്‍ വേല ചെയ്യണം, വിയര്‍പ്പിന്റെ മണമുള്ള ഫലമാണ് എപ്പോഴും നല്ലത്......
Tuesday, November 17, 2009
ഞാന്.....ആരാണ്.
ഞാന് റെന്നി ജോണ്‍, ഗ്രാമത്തിലെ അതായത് തനി ഗ്രാമീണ ഭംഗി ആസ്വദിച്ചു വളര്‍ന്നു. ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി അറുപത്തെട്ടു മെയ്‌ മാസം പതിനേഴാം തീയതി ജനനം. രണ്ടു സഹോദരിമാര്‍. ഞാന് രണ്ടാമന്‍. ഒരു നാണം കുണുങ്ങി ആയിരുന്നു. പിതാവില്‍ നിന്നും പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയ വാചക കസര്‍ത്ത് കൊണ്ട് പല ഇടങ്ങളിലും പിടിച്ചു നിന്നു. ഈ വാചകമടി കൊണ്ട് പരാജയം ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നല്ല, അതും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അന്നും ഇന്നും സ്നേഹിക്കാന്‍ മാത്രം അറിയാം. പ്രകൃതിയെ വളരെയധികം സ്നേഹിക്കുന്നു. പൂക്കളും, കിളികളും, ഉള്ള കാനന ഭംഗി ആണ് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം. വെറുതെ ഇരിക്കുമ്പോള്‍, വയല്‍ വരമ്പത്ത് കൂടി ഓടിയതും, ചെളിയില്‍ വീണതും എല്ലാം ഓര്‍ക്കും. ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഹൃദയം പട പട മിടിക്കും, വീണ്ടും കാലചക്രം ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു ആ നാളുകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞൊന്നു പോയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് വെറുതെ മോഹിക്കും. കണ്ണുകള്‍ നിറയും. ആശാന്‍ പള്ളികൂടത്തില്‍, പനയോലയില്‍ അക്ഷരം നാരായം കൊണ്ട് എഴുതി തന്നതും, അക്ഷരം തെളിഞ്ഞു കാണാന്‍ , മുന്നണി ഇല പറിച്ചു തേച്ചതും, ആശാന്‍ പള്ളിക്കൂടത്തിലെ എന്റെ ബന്ധുവായ സാറപ്പച്ചനെ എന്നും മനസ്സില്‍ ഓര്‍ക്കും.കൈകള്‍ കൊണ്ട് നെറ്റിയ്ക്കു മേലെ മറച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് അപ്പച്ചന്‍ ആകാശത്തേയ്ക്ക് നോക്കി കിറു കൃത്യമായി സമയം പറയുമ്പോള്‍, ഇന്നത്തെ പരിഷ്കാരതിനേക്കാള്‍, പ്രകൃതിയെ അറിഞ്ഞ മനുഷ്യരെ ഓര്‍ക്കും. ആകാശത്തിന്റെ നിറം മാറുന്നത് അനുസരിച്ച് നാളത്തെ കാലാവസ്ഥ പറയുന്ന അപ്പച്ചന്‍ ഇന്നത്തെ കാലാവസ്ഥ നിരീക്ഷകരെക്കള്‍ എത്രെയോ ഭേദമാണ്. ഇന്നത്തെ കാലാവസ്ഥ നിരീക്ഷകര്‍ പറയുന്ന പോലെ "മഴ പെയ്യാനും, പെയ്യാതിരിക്കാനും സാധ്യത ഉണ്ടെന്നു പറയത്തില്ല അപ്പച്ചന്‍. കപ്പയും(ചീനി), ചക്കയും, മാങ്ങയും, പറന്കിമാങ്ങയും, ആഞ്ഞിലി പഴവും, ഒക്കെ തിന്നു വളര്‍ന്നു.വീടിന്റെ തെക്കേ വശത്ത് നില്‍ക്കുന്ന നാട്ടു മാവിന്റെ ചുവട്ടില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒരു ജാഥയ്ക്കുള്ള കുട്ടികള്‍ കാണുമായിരുന്നു.കാറ്റടിയ്ക്കുമ്പോള്‍ വീഴുന്ന മാങ്ങ പറക്കാന്‍ ഒരു മത്സരം തന്നെ ആയിരുന്നു. ആ...അതൊക്കെ ഒരു കാലം.
Subscribe to:
Posts (Atom)